کارابین کوهنوردی

کارابین کوهنوردی به عنوان ابزاری کاربردی برای صعود با قابلیت نگهداری و حمل انواع تجهیزات کوهنوردی در زمان صعود مورد استفاده قرار می‌گیرد.

علاوه بر تجهیزات کوهنوردی، کارابین در بسیاری از فعالیت‌ها که در آن نیاز به کاربرد طناب هست به کار می‌رود.

در سنگنوردی، غارنوردی، قایق‌رانی بادبانی، دره نوردی، درختکاری، امداد و نجات، بالن سواری، دسترسی با طناب، نجات در آب‌های خروشان، حرکات آکروباتیک، نماشویی ساختمان‌ها و سازه‌های مرتفع، کارهای ساختمانی و برخی از عملیات نظامی و صنعتی از کارابین استفاده می‌شود.

استفاده از کارابین در هر یک از این صنایع، بستگی به نوع و توانایی انجام کارهای مورد نظر دارد.

برخی از کارابین‌ها جنبه تزئینی دارند. این مدل غالباً به عنوان کارابین تزئینی یا مینی باینر (mini-biners) شناخته شده و از طرحی همانند کارابین‌های ورزشی بهره می‌برند که برای حمل کلید (جاسوئیچی) و سایر وسایل سبک (مانند: بطری آب) از آنها استفاده می‌شود.

از این رو به دلیل عدم وجود استاندارد آزمایش بار و استانداردهای ایمنی در ساخت، بر روی بسیاری از آنها مهر “غیرقابل استفاده برای صعود (Not For Climbing)” یا هشدار مشابه وجود دارد.

در بین جامعه کوهنوردی فقط به آن دسته از وسایل تولید شده و آزمایش شده برای تحمل بار در سیستم‌های حیاتی ایمنی برای سنگنوردی و کوهنوردی که دارای قدرت تحمل بیش از ۲۰ کیلو نیوتن هستند کارابین کوهنوردی می‌گویند.

تاریخچه کارابین کوهنوردی

کارابین‌ کوهنوردی مورد استفاده در سنگنوردی برای اولین بار در حدود دهه ۱۸۹۰ در آلمان و اتریش از فولاد ساخته شد. در ابتدا برای اتصال آسان چکش و ابزار به کوهنورد برای دسترسی آسان کاربر استفاده می‌شد. در آن زمان هیچ مهاری وجود نداشت، فقط طناب به دور کمر بسته می‌شد.

کوهنوردان اولیه از پیتون‌ها (میخ‌های فلزی نازک با طرح‌های مختلف) استفاده می‌کردند که برای محافظت در سنگ کوبیده می‌شد. اولین پیتون‌ها، حلقه‌ای در خود داشتند تا طناب را به آن ببندند و نه تنها برای محکم کردن طناب بلکه به عنوان کمکی برای بالا کشیدن استفاده می‌شدند.

سرانجام تولیدکنندگان در دهه ۱۹۳۰ کارابین‌های آلومینیومی اختراع کرده و در دهه ۴۰ شروع به تولید انبوه کردند. این کارابین‌ها سبک‌تر و قالب‌گیری آن آسان‌تر بود و اکثر کارابین‌های مدرن از این فلز استفاده می‌کنند.

این روزها تقریباً همه کارابین‌ها از آلیاژ آلومینیوم با سطح آنودایز ساخته می‌شوند. یک روکش صاف‌تر باعث اصطکاک و سایش کمتر می‌شود. همچنین با افزودن یک لایه محافظ، خوردگی و زنگ زدگی را کاهش می‌دهد. افزودن رنگ در طول فرآیند آنودیزاسیون آسان است که به انتخاب مناسب در زمانی که به آن نیاز دارید کمک می‌کند.

اجزای اصلی کارابین کوهنوردی

بدنه (Frame): بدنه اصلی کارابین
ورودی یا دروازه (Gate): قسمت فنری کارابین که مانند دروازه به داخل باز می‌شود و به شما امکان می‌دهد به طناب‌ یا قطعات محافظ متصل شوید. این طول فلز کوچک می‌تواند توپر سفت، سیمی، قفل کننده، غیر قفل کننده، صاف یا خمیده باشد.
ستون فقرات یا بدنه (Spine): سمت مقابل ورودی، قوی‌ترین قسمت کارابین جایی که بیشترین نیرو و وزن حمل می‌شود.
دهانه ورودی (Gate Opening): حداکثر میزان باز شدن همه کارابین‌ها، اندازه‌گیری و درج می‌شود. عرض دهانه با توجه به اندازه و شکل کارابین تعیین می‌شود.
دماغه (Nose): دماغه چیزی است که دهانه ورودی با آن چفت می‌شود تا کارابین را ببندد.
سبد طناب و انتهای کارابین (Rope Basket and Crotch): به ترتیب قسمت‌های بالا و پایین کارابین. سبد طناب، خمِ بالای کارابین است. اغلب، سبد طناب پهن‌تر است تا طناب بتواند آزادانه حرکت کند و سایش کارابین را کاهش دهد. انتهای کارابین باریک است تا به قرار دادن کارابین در کشش‌های سریع یا مهارها کمک کند.
قفل (Locking Sleeve): پوششی است که دروازه را می‌پوشاند. در اینجا، قفل دهانه ورودی پیچی مانند است که هنگام قفل شدن، دماغه را می‌پوشاند و استحکام بیشتری می‌بخشد.
شکاف قلاب (Hook Notch or Latch): شکاف یا بریدگی که بالای دهانه ورودی به دماغه می‌چسبد. نیازی به قلاب کردن ندارد و مانند یک ضامن عمل می‌کند.
سوزن (Rivet Pin): سنجاقی که به طور دائم با پرچ بسته می‌شود. دروازه با دهانه ورودی در امتداد این محور باز می‌شود.
بند متصل به کارابین (Sling / Dogbone): Quickdraws دارای یک بند است که دو کارابین را به هم متصل می‌کند. در فعالیت‌های کوهنوردی، این بندها به یک انتهای کارابین کوهنوردی محکم دوخته می‌شوند. در سایر فعالیت‌های تجاری بندهای کارابین شل‌تر و سبک‌تر هستند.
شیارهای طناب یا قرقره (Rope Grooves): بسیاری از کارابین‌ها دارای شیارهای جزئی هستند که قبلاً در کارابین تعبیه شده است. این امر طناب را به سمت شیارها هدایت می‌کند که امکان استفاده از حداکثر استحکام کارابین را فراهم می‌کند. 
محور طولی اصلی (Major Axis): زمانی که دروازه کارابین بسته می‌شود و از بالا و پایین کشیده می‌شود.
محور عرضی جانبی (Minor Axis): با دروازه بسته و کشیده شده از دو طرف چپ و راست، از نظر استحکام بسیار ضعیف‌تر از محور طولی اصلی می‌باشد. 

نکات انتخاب انواع کارابین کوهنوردی

جنس

کارابین‌ کوهنوردی عمدتاً از آلیاژ فولاد و آلومینیوم ساخته می‌شوند. اگرچه کارابین فولادی از نظر استحکام و قیمت گزینه بهتری به نظر می‌رسد، کوهنوردان کارابین آلومینیومی را به دلیل سبک بودن انتخاب می‌کنند.

یک کارابین آلومینیومی می‌تواند بین ۲۲ تا ۶۰ گرم وزن داشته باشد، در حالی که کارابین فولادی می‌تواند حدود ۲۰۰ تا ۳۰۰ گرم وزن داشته باشد.

کارابین‌های فولادی که برای مصارف صنعتی طراحی شده‌اند، عموما دوام و استحکام بیشتری دارند. شما می‌توانید آنها را با قدرت تا ۶۰ کیلو نیوتن پیدا کنید که تقریباً ۳ برابر قوی‌تر از کارابین آلومینیومی است. با این حال، این مقدار قدرت به ندرت برای کوهنوردی تفریحی مورد نیاز است.

اندازه 

کارابین‌ها در اندازه‌های مختلفی وجود دارند. کارابین‌های بزرگ معمولاً راحت‌تر جابجا و گیره می‌شوند (آنها دهانه دروازه بزرگ‌تری دارند) و می‌توانند وسایل بیشتری را در داخل خود نگه دارند. معمولاً با دستگاه‌های بند و راپل استفاده می‌شوند.

کارابین‌های کوچک‌تر سبک‌تر هستند و فضای کمتری را در کوله شما اشغال می‌کنند، اما بستن آنها سخت‌تر است.

فاصله باز بودن دروازه، که بر حسب میلیمتر ارائه می‌شود، چیزی است که ممکن است بخواهید هنگام نگاه کردن به اندازه یک کارابین به آن توجه کنید. این عدد به عرضی که دروازه می‌تواند باز کند، به اضافه عمق و شکل کف کارابین زیر دروازه اشاره دارد. به طور کلی هرچه کارابین کوچکتر باشد، فاصله کمتری را ارائه می‌دهد.

به طور کلی، کارابین‌های کوچک زمانی استفاده می‌شوند که وزن اهمیت بیشتری دارد، مانند کوهنوردی در آلپاین. برای تطبیق‌پذیری بیشتر، یا برای کسانی که دست‌های بزرگتری دارند، کارابین‌های سایز متوسط ​​تا بزرگ گزینه بهتری هستند.

کارابین‌های سایز بزرگ نیز برای یخ‌نوردی یا کوهنوردی زمستانی، زمانی که دستکش‌ کوهنوردی حجیم‌تر می‌شود ایده‌آل‌تر هستند.

وزن کارابین

به طور کلی، هرچه وزن کمتری در هنگام صعود با خود حمل کنید، بهتر است. اما کارابین‌های سبک‌تر همیشه بهترین نیستند. کارابین‌های فوق سبک اغلب کوچکتر هستند که می‌تواند هنگام بستن طناب یا پیچ، استفاده از آنها را سخت‌تر کند.

در ساخت کارابین‌های سبک وزن، اغلب از میله باریک‌تر استفاده می‌کنند که می‌تواند به معنای استحکام کمتر در باز شدن دروازه و طول عمر کوتاه‌تر باشد. کارابین‌های باریک می‌توانند باعث سایش بیشتر طناب شوند.

قدرت (گواهی استاندارد)

همه کارابین‌های کوهنوردی استانداردهای UIAA و CE را پاس می‌کنند، به این معنی که تا زمانی که به درستی از آنها استفاده کنید، به اندازه کافی قوی هستند. 

اگر بین چند کارابین مختلف که برای سبک کوهنوردی شما مناسب هستند گیر کرده‌اید، به رتبه‌بندی قدرت به عنوان تصمیم نهایی نگاه کنید. اگر یک کارابین کوهنوردی همه چیز مورد نیاز شما را فراهم می‌کند و از بقیه قوی‌تر است، آن را انتخاب کنید.

به خاطر داشته باشید که کارابین‌های کوچک‌تر و سبک‌تر معمولاً ضعیف‌تر از کارابین‌های بزرگ‌تر و سنگین‌تر هستند، اما نه همیشه.

کارابین‌ها باید حداقل استحکام را داشته باشند. کارابین کوهنوردی از نظر استحکام در سه جهت درجه‌بندی می‌شوند: طولی (محور اصلی)، جانبی یا عرضی (محور کوچک) و در حالت باز (محور اصلی باز یا “دروازه باز”). این رتبه‌بندی‌ها معمولاً روی بدنه اصلی کارابین درج می‌شوند.

محور اصلی در طول قوی‌ترین جهت و جایی که بار برای حمل طراحی شده است: ۲۰ کیلو نیوتن
محور کوچک استحکام کارابین در صورت چرخش و بارگذاری متقاطع. به طور قابل توجهی ضعیف‌تر از محور اصلی است: ۸ کیلونیوتن
محور اصلی باز استحکام کارابین زمانی که دروازه باز می‌شود و به دماغه نمی‌چسبد: ۶ کیلونیوتون

قدرت کارابین توسط “kN” کیلو نیوتن تعیین می‌شود. یک کیلونیوتن تقریباً برابر با ۲۲۴.۸ پوند نیرو (۱۰۱ کیلوگرم) است. یک کارابین بارگیری شده در امتداد محور اصلی با قدرت ۲۳ کیلونیوتن می‌تواند حدود ۵۱۷۰.۶ پوند (۲۳۴۵.۳ کیلوگرم) نیرو را تحمل کند. آنها بسیار قوی‌تر از آن چیزی هستند که شما همیشه نیاز خواهید داشت.

بارگذاری متقاطع

کارابین‌ها طوری طراحی شده‌اند که در امتداد محور اصلی یا طول جغرافیایی بارگیری شوند، زیرا این قوی‌ترین جهت است. با این حال، این امکان وجود دارد که یک کارابین به صورت عرضی از دروازه تا ستون فقرات بارگیری شود که به آن بارگذاری متقاطع گفته می‌شود.

این نباید چیز بدی باشد، اما کارابین مقدار زیادی از استحکام خود را از دست می‌دهد و از ۲۰ کیلو نیوتن به ۷ کیلو نیوتن کاهش می‌یابد. بنابراین، همیشه باید مراقب باشید و سعی کنید از آن اجتناب کنید.

انواع کارابین کوهنوردی از نظر شکل ظاهری

کارابین بیضی (Oval)

کارابین‌های بیضی شکل، ضعیف‌ترین نوع هستند، اما کاربردهای بسیار خوبی دارند. ارزان هستند. بیضی‌ها می‌توانند پیتون‌ها یا مهره‌های بیشتری را روی یک کارابین نگه دارند.

شکل متقارن به مرکزیت بار در هنگام اتصال قرقره به کارابین باعث می‌شود احتمال جابجایی نیروی وزن کاهش یابد. از کارابین بیضی برای ساختن راپل برای فرود با طناب استفاده می‌کنند.

کارابین‌های بیضی برای کمک به بالا رفتن و کاربردهای صنعتی بسیار عالی هستند، زیرا با دیگر کارابین‌هایی که به آنها بسته شده تداخلی ندارند. به طور مساوی وزن را بین بدنه و دروازه انتقال می‌دهند. در شرایطی که وزن و استحکام سبک‌تر اولویت دارند، کارابین‌های D شکل انتخاب بهتری هستند.

کارابین D شکل

کارابین‌های (D-shaped) قوی و بادوام هستند و آنها را به انتخابی عالی برای طیف وسیعی از ورزش‌های کوهنوردی تبدیل می‌کند. شکل نامتقارن اجازه می‌دهد تا بار در نزدیکی ستون فقرات، جایی که محور اصلی قوی‌ترین است، توزیع شود. کارابین‌های دی شکل یکی‌ از قوی‌ترین و بادوام‌ترین کارابین‌های موجود در بازار هستند.

کارابین D شکل نامتقارن

کارابین‌های دی شکلِ نامتقارن (Asymmetrical D shaped) مانند Dهای معمولی کاربردی مشابه دارند، اما برای کاهش وزن بیشتر در یک انتها کمی کوچک‌تر هستند. وزن کمتری نسبت به کارابین D دارد و برای اتصال به مکان‌های مختلف راحت‌تر از کارابین D است که عملکرد آن را بهبود می‌بخشد.

کارابین گلابی یا HMS

مشابه شکل نامتقارن D، کارابین‌ گلابی شکل دهانه‌ بزرگی دارد که برای اتصال ابزار مختلف به‌هم یا نگه‌داشتن طناب‌های بزرگ مناسب است. عمدتاً برای قلاب‌زنی و راپلینگ و فرود استفاده می‌شوند، اما می‌توانند برای طناب‌زنی بالا یا صعود چند مرحله‌ای (multi pitch climbing) استفاده شوند.

HMS درج شده روی بدنه نشان می‌دهد که کارابین با قسمت بالایی پهن و متقارن‌تر طراحی شده است که به خوبی با گیره Münter کار می‌کند. 

انواع کارابین کوهنوردی براساس نوع دهانه

دهانه صاف (Gate Straight)

با استاندارد قوی، بادوام و استفاده از آنها آسان است. رایج‌ترین نوع سیستم بازشو است. دارای یک قطعه صاف آلومینیوم جامد یا فولاد هستند و همانطور که از نام آن پیداست، دروازه کاملاً صاف از لولا تا نقطه بسته شدن است.

مانند بسیاری از انواع دیگر، آنها دارای فنر هستند تا در صورت فشار دادن به راحتی باز شوند، اما پس از رها شدن به طور خودکار بسته می‌شوند. این مدل‌ها سنگین‌تر از کارابین‌های دهانه سیمی هستند و البته کمی گرانتر.

برخی از کارابین‌های دهانه صاف ویژگی قفل کلید دارند. کارابین قفل کلید دارای یک بریدگی صاف است که در آن دماغه کارابین و دروازه با هم تعامل دارند.

این نوع کارابین‌ها برای اتصالِ ابزار به‌هم عالی بوده و بسیاری از آنها با برخورداری از دماغه‌ی keylock و ایجاد مانع کمتر، اتصال راحت‌تری به‌همراه دارند. بیشتر برای اتصال کوئیک دراها به رول‌ها و یا خودحمایت مورد استفاده قرار می‌گیرند.

دهانه خمیده (Bent Gate)

این دروازه‌های قوی و بادوام دارای شکل نامتقارن هستند که باعث می‌شود طناب را سریع و آسان ببندید. طراحی دهانه خم شده دارای انحنای جزئی در دروازه است. با همان طراحی فنری، شکل کمانی دروازه، گیره دادن به داخل و خارج از دنده را آسان‌تر می‌کند. کارابین دهانه خمیده هرگز نباید برای اتصال مستقیم به تجهیزات محافظ استفاده شود.

استفاده نادرست از کارابین دهانه خمیده می‌تواند منجر به جدا شدن تصادفی شود و کوهنورد را در معرض خطر جدی قرار دهد. آنها به طور کلی برای اتصال سریع طناب به کوئیک دراها در سنگنوردی مورد استفاده قرار می‌گیرند.

دهانه سیمی یا سنجاقی (Wire Gate)

از یک حلقه باریک سیم فولادی ضد زنگ برای دروازه استفاده شده است. یک کارابین دهانه سیمی می‌تواند به صورت مستقیم یا خمیده باشد. بزرگترین مزیت آنها مقاومت بهتر در برابر خوردگی، برف و یخ زدگی است. به دلیل جرم کمتر در خود دروازه، احتمال ارتعاش سیم‌ها در هنگام سقوط و شوک‌های ناگهانی کمتر است.

کارابین‌های دهانه سیمی یا سنجاقی نیز به دلیل نوع دماغه (HOOKED) و خطر درگیری با اسلینگ و سایر ابزارها، دارای معایبی هستند. به این دلیل که اگر در دماغه‌ی کارابین چیزی گیر کند مانع از بسته شدن آن می‌شود.

کارابین‌های قفل‌دار و بدون قفل

کارابین‌ها به طور کلی به گونه‌ای ساخته می‌شوند که دهانه‌ی آنها همواره بسته باشد، اما همیشه خطر بازشدن دهانه کارابین در زمان و شرایط نامناسب وجود دارد.

کارابین‌های قفل دار محافظت بیشتری در برابر باز شدن دروازه‌های تصادفی دارند. آنها دارای سیستم قفل دستی (با نام مستعار پیچ) یا قفل خودکار هستند.

کارابین‌های قفل‌کننده، اگرچه سنگین‌تر از مدل‌های غیرقفل‌کننده هستند، اما تنها انتخاب برای استفاده با دستگاه‌های قلاب/راپل، فرود یا ایجاد کارگاه هستند. 

دماغه کارابین کوهنوردی

اگر نگاه دقیق‌تری به کارابین‌های خود داشته باشید، احتمالا متوجه شده‌اید که نه تنها از نظر شکل و اندازه، بلکه از نظر نوک نیز با هم تفاوت دارند. قطعه‌ای که دروازه به آن می‌خورد. این دماغ کارابین است.

دماغه اساساً مانند “بریدگی” یک کلید است که کارابین را با دروازه قفل می‌کند تا حداکثر استحکام را داشته باشد.

دماغه این امکان را فراهم می‌کند که کارابین در هنگام بسته بودن حداقل ۲۰ کیلو نیوتن در امتداد محور اصلی خود (استاندارد اروپایی EN) مقاومت داشته باشد. با این حال، هنگامی که در امتداد محور کوچک خود بارگیری می‌شود یا در حالت باز است، استحکام کارابین به طور قابل توجهی کاهش می‌یابد.

هنگام کوهنوردی، در صورت امکان و هر زمان که ممکن است، باید از بارگیری کارابین‌ها به این روش‌ها خودداری کنید. دقت در انتخاب نوع دماغه می‌تواند به جلوگیری از این موقعیت‌های خطرناک کمک کند!

انواع کارابین کوهنوردی براساس دماغه

دماغه کارابین استحکام آن را نیز تعیین می‌کند. دو شکل اصلی طراحی دماغه کارابین وجود دارد. کارابین‌های قدیمی اغلب دارای یک دماغه قلاب شده هستند که دهانه‌ی کارابین به داخل آن گیر می‌کند. کارابین‌های جدیدتر عمدتا با سیستم بدون قلاب طراحی می‌شوند.

کارابین‌های معمولی جدیدتر عمدتاً با سیستم بسته شدن قفل کلید طراحی می‌شوند به جای دماغه قلاب دار، طراحی T شکل نیز وجود دارد.

بریدگی و طراحی دماغه قلاب دار دارای یک نقطه ضعف قابل توجه است. تسمه، تار یا سیم می‌توانند به راحتی روی دماغه قلاب گیر کنند و از بسته شدن مناسب کارابین جلوگیری کنند. این به طور چشمگیری قدرت کارابین را کاهش می‌دهد.

اگر در حین سقوط این اتفاق بیفتد، انرژی سقوط مانند اهرمی روی کارابین باز عمل می‌کند و می‌تواند آن را خم کند یا در بدترین حالت به طور کلی آن را بشکند. بنابراین همیشه کارابین کوهنوردی را بررسی کنید که کاملا بسته شده باشد و نمی‌تواند گیر کند. از این نظر سیستم قفل کلید مزیت بزرگی دارد.

زاویه دماغه

شدت زاویه دماغه تأثیر بسزایی در گیرکردن آن دارد، به خصوص در هنگام بستن پیچ و مهره‌ها. هرچه منحنی رابط سبد به دماغه پیوسته‌تر و صاف‌تر باشد، گیره کمتر و بازکردن کارابین راحت‌تر می‌شود.

قلاب دماغه

در طراحی دماغه یک شیار ورودی است که در هنگام بسته شدن کارابین دروازه در آن قرار می‌گیرد. مشکل طراحی قلاب این است که شیار ورودی در دماغه تمایل به گیر کردن طناب، آویز پیچ، مهره یا حتی بند دارد.

این گیر کردن ممکن است منجر به خرابی احتمالی ابزار شود. اغلب، هرچه شکاف عمیق‌تر و بزرگ‌تر باشد، احتمال گیرکردن آن بیشتر می‌شود. اگرچه، گیره قلاب نیز به طور قابل توجهی تحت تأثیر زاویه دماغه کارابین همانطور که در بالا مورد بحث قرار گرفت، می‌شود.

گیر کردن کارابین در حلقه چرخ دنده هارنس بسیار آزاردهنده است، اما گیر کردن آن در آویز پیچ یا مهره بسیار جدی است. در چنین شرایطی، بار با محور اصلی همخوانی ندارد و باعث خم شدن و شاید حتی شکستن سبد طناب کارابین می‌شود.

دماغه قفل دار

مشکلاتی که در بالا ذکر کردیم به راحتی قابل حل هستند. به لطف برخی نوآوری‌ها در این زمینه، کارابین‌ها دیگر نیازی به قلاب دماغه ندارند.

دماغه قفل‌دار (Keylock) دارای طراحی شکل خاصی است که در آن دروازه چفت می‌شود. از طرف دیگر دروازه دارای طراحی حفره‌ای خاص است که هنگام بسته شدن دروازه با شکل دماغه مطابقت دارد.

طراحی قفل کلید منجر به گیر کردن نمی‌شود. کارابین‌های قفل کلید برای ایستگاه‌های نگهدارنده کاملاً ضروری هستند، به‌علاوه خطرات ذکر شده در بالا را کاهش می‌دهند.

به جای استفاده از یک پین در دروازه، کارابین‌های قفل کلید از یک ویژگی پازل مانند روی دماغه استفاده می‌کنند که در یک حفره مربوطه در دروازه قرار می‌گیرد. به بیان ساده، اگر هیچ شکافی برای قرار دادن پین دروازه وجود ندارد، این یک کارابین قفل کلید است. اگر یک بریدگی یا قلاب وجود دارد، طراحی قفل کلید نیست.

طراحی شکاف و قلاب این کارابین‌ها دارای یک نقطه ضعف قابل توجه هستند مثلا ابزاری مانند اسلینگ‌ها، تسمه‌ها یا سیم می‌توانند به راحتی روی دماغه قلاب شده گیر کرده و از بسته شدن صحیح کارابین جلوگیری کنند. این مورد بسیار خطرناک بوده و ممکن است جان ما را با خطرات جدی روبرو سازد.

در تفاوت بین این دو نوع دماغه، سیستم بدون قلاب (KEYLOCK) بدلیل نداشتن هیچ عارضه‌ای در سطح بدنه‌ی اصلی کارابین جهت اتصالات بسیار راحت‌تر و ایمن‌تر می‌باشد و به میزان قابل توجهی گیرکردن دنده‌ها یا پیچ و مهره‌های دیگر کمتر است. با توجه به اینکه ساخت آنها پیچیده‌تر است، طرح‌های قفل کلید اغلب قیمت بالاتری دارند.

ویژگی “کلید” روی دماغه کارابین در سوراخ کلید مربوطه یا “قفل” در دروازه قرار می‌گیرد. طراحی قفل کلید در کارابین‌های قفل دار و غیرقفل کننده یکسان است.

از نظر فنی، تنها کارابین‌های سیمی قفل کلید، Ange S و Ange L Petzl هستند که در واقع یک کلید معکوس هستند و دروازه به عنوان “کلید” و دماغه به عنوان “قفل” عمل می‌کند.

نگهداری کارابین کوهنوردی

تمیز کردن کارابین‌ها معمول نیست. اگر دروازه کارابین کوهنوردی گیر کرده یا دیر بسته/باز می‌شود. صدای ساییدن دروازه ناشی از نمک، شن و خاک را می‌شنوید. علاوه بر این، اگر از کارابین کوهنوردی در نزدیکی محیط‌های آب نمک استفاده می‌کنید، بهتر است مرتباً تجهیزات خود را تمیز کنید.

اگرچه کارابین‌ها با آلیاژ آلومینیوم ساخته می‌شوند، اما فنر داخلی یا میله اتصال از فولاد ساخته شده است که می‌تواند زنگ بزند.

آنچه شما نیاز دارید:

• مسواک قدیمی
• آب گرم و صابون (صابون ملایم، از سفید کننده یا چربی زدا استفاده نکنید)
• متولیوس کم لوبه
• حوله یا پارچه
• دستکش ظرفشویی
• سشوار (اختیاری)

چگونه؟

• کارابین را به مدت ۵ تا ۱۰ دقیقه در آب گرم و صابون خیس کنید. سعی نکنید آب را با کارابین در قابلمه بجوشانید.
• با پوشیدن دستکش ظرفشویی، کارابین را بگیرید و اطراف دروازه، ضامن و فنر را با استفاده از مسواک بشویید.
• کارابین‌ تمیز شده را روی یک حوله قرار دهید و خشک کنید. می‌توانید از سشوار برای کمک به خشک شدن استفاده کنید یا بگذارید چند ساعت بماند تا خشک شود.
• پس از خشک شدن کامل، یک یا دو قطره را برای روغن کاری دروازه، ضامن و منطقه فنر قرار دهید.
• دروازه را چند بار باز و بسته کنید تا روان کننده روی ضامن و پین قرار گیرد. هر گونه روغن اضافی را پاک کنید.

راهنمای کلی برای انتخاب یک کارابین مناسب

اگر فقط برای هدف خاصی به کارابین کوهنوردی نیاز دارید، این راهنمای کلی می‌تواند در این مسیر به شما کمک کند:

حمایت و فرود (راپلینگ): کارابین گلابی شکل قفل‌دار
کوییک‌درا در صخره‌نوردی تردیشنال (سنتی): کارابین D شکلِ نامتفارن با دهانه‌ی سیمی
کوییک‌درا در صخره‌نوری اسپرت: کارابین D شکلِ نامتقارن با هر نوع دهانه
دسته‌بندی ابزار (چرخ دنده): کارابین D، کارابین D نامتقارن یا کارابین بیضی شکل

گاهی اوقات بهترین راه برای انتخاب یک کارابین مناسب، تست و بررسی گزینه‌های پیش رو است تا ببینید که هرکدام چه حسی به شما می‌دهند. کار با کدام کارابین راحت‌تر است؟ کدام یک برای شما احساس امنیت بیشتری دارد؟

رنگ‌ها همگی یک موضوع و انتخاب شخصی هستند، اما برخی از کوهنوردان رنگ‌ها را بر اساس میزان سهولت در هنگام حرکت انتخاب می‌کنند تا به خوبی دیده شوند. هنگامی که چندین گزینه مختلف را آزمایش کردید، کارابین‌های مناسب برای نیازهای خاص خود را انتخاب خواهید کرد.

منابع: climbernews.com, gearx.com, climbinganchors.com.au, rocknrescue.com, alpinetrek.co.uk, msrgear.com و rei.com ترجمه: پریسا رهبری