کوهنوردی در زمستان
انتخاب قله
کوهنوردان معمولاً پس از طی یک دوره فعالیت ممتد و طولانی به فکر کوهنوردی در زمستان می‌افتند. انتخاب قله در شرایط اولیه بسیار مهم می‌باشد و تنوع ارتفاعات در ایران نکته‌ای است که نیاز به بررسی‌های بیشتری دارد. به طور معمول ارتفاعات زیر ۲۰۰۰ متر در ایران دارای مشکلات زیادی برای صعود نیستند.
شبیه همین وضعیت تا حدود ارتفاع ۳۰۰۰ متر نیز تقریباً حفظ می‌گردد. اگر چه قللی که دارای ارتفاع زیر خط ۳۰۰۰ متر هستند غالباً صخره‌ای هستند و از این نظر صعود به آنها در زمستان دشواری‌هایی رو به رو می‌باشد.
لیکن وجود حدود ۱۵۰۰۰ قله بالای ۳۰۰۰ متر در ایران تفکر صعود به قلل زیر این خط را از گروه‌های صعودکننده خواهد گرفت. بنابراین کوهنوردان به نوبه خود به این خط ارتفاع عادت کرده و برای آن برنامه‌ریزی می‌نمایند.
شرایط کوهنوردی در زمستان نسبت به نوع انتخاب در همه جای دنیا یکسان می‌باشد. مثلاً صعود قلل زیر خط ۶۰۰۰ متر در بیشتر موارد دشوار است و غالباً صعود نشده باقی مانده‌اند. ۷۰۰۰ متری‌های عالم یکی پس از دیگری صعود شده‌اند و تاکنون فقط تعداد نسبتا کمی از برج‌های ۷۰۰۰ متری و قلل فرعی آن صعود نشده هستند.
انتخاب قله برای کوهنوردی در زمستان از آن جهت مهم است که طول مسیر و ارتفاع بیشتر باعث افزایش تدارکات و افزایش تجهیزات کوهنوردی می‌گردد. از صعودهای انفرادی به ارتفاعات که بگذریم برای صعود زمستانی به یک قله ۳۵۰۰ متری در ایران (بجز مواردی که این ارتفاعات در قلب مجموعه قلل قرار داشته باشند) بطور کلی یک برنامه حداکثر ۲ تا ۳ روزه باید طرح‌ریزی شود.
در صعودهای ۲ تا ۳ روزه به دلیل سرعت صعود، نزدیکی قله به کمپ اول و یا آبادی و باقی نماندن وسایل و امکانات در روزهای متوالی در کوه از عهده اجرای برنامه به نحو بارزی بر خواهید آمد.
اما برای صعود به قلل بالای خط ۴۰۰۰ متری‌ها در قلب مجموعه قلل به طوری که غالباً می‌باید ۲ تا ۳ روز مسیری را طی کرد تا به کمپ ۲ و یا ۳ آن قله رسید و در این حال وسایل کوهنوردی می‌باید به طور مرتب تر و خشک شده و آماده برای کارآیی بهتر شوند.
هوای نامساعد جوی خود یکی دیگر از مشکلات صعودهای ۴۰۰۰ متری به شمار می‌رود. شدت ورزش باد در ارتفاعات بالای ۴۵۰۰ متر افزایش چشمگیری می‌یابد در برخی از نقاط مهم و مشهور ایران چون دماوند، علم‌کوه و سبلان این مشکل شدیدتر است.
قلل بالای ۴۰۰۰ متر همچون ۳۰۰۰ متری‌ها در معرض خطر ریزش بهمن قرار دارند. مسیرها می‌باید شناسایی شوند و معمولا تدارکات مورد نیاز می‌باید در فصل‌های گرم قبلا به کوهستان حمل گردد. بنابراین انتخاب ارتفاعات به عنوان یکی از عوامل موثر در صعود مدنظر کوهنوردان قرار دارد.
شناسایی مسیر
معمولا به دشواری می‌توان برنامه‌های زمستانی را از مسیرهای تابستان اجرا کرد. لذا برای اجرای یک برنامه کوهنوردی در زمستان نیازمند به شناسایی مسیر صعود خواهیم بود. در این گونه شناسایی‌ها مسیر مورد نظر، چون یال یا خط‌الرأس و مسیر دستیابی به نقطه اولیه به خوبی در طی یک برنامه بخصوص در فصل بهار شناسایی می‌شوند.
در اوایل بهار هر سال بهمن‌های زیادی فرو می‌ریزد. لذا این زمان برای شناسایی محل ریزش بهمن‌ها و شکل و فرم زمستانی قله برای انجام یک برنامه در سال بعد بسیار مناسب می‌باشد. کوهنوردان و طراحان مسیرهای صعود به طور معمول در این فصل به بررسی دقیق راه‌های صعود می‌پردازند.
مدت زمان رسیدن از نقطه‌ای به نقطه دیگر، مکان‌های مناسب برای کمپ و نقاطی که برای بارگذاری مناسب هستند، همچنین راه‌های فرعی در ارتفاع برای خروج اضطراری گروه به هنگام حادثه بخوبی مورد بررسی قرار می‌گیرند.
برنامه تمرینی و بارگذاری
معمولاً پس از انتخاب قله و شناسایی مسیر کوهنوردی در زمستان توسط کوهنوردان زبده و متخصص، بنابر وضعیت قله و مدت زمان صعود، میزان بار، مواد غذایی و وسایل گروهی از قبیل لوازم پخت پز و روشنایی و سوخت برآورد می‌گردد.
چون حمل اینگونه بارها به هنگام اجرای برنامه اصلی نیازمند ۲ تا ۳ روز زمان اضافی برای حمل بار به کمپ‌های بالاتر است و این خود باعث اتلاف وقت و انرژی افراد و از دست دادن احتمالی وضعیت‌های هوایی بسیار مناسب در برنامه خواهد شد، بنابراین به هنگام اجرای یک برنامه تدارکاتی و تمرینی صعود بر روی قله مورد نظر در آن وجود دارد، بارهای گروه به محل از قبل تعیین شده حمل و در بشکه‌های غیر قابل نفوذ در خاک و یا در لابه‌لای صخره‌ها دفن می‌گردد.
بسیار مناسب خواهد بود که اینگونه برنامه‌ها در فاصله نسبتا نزدیک به زمستان یعنی اوایل پاییز اجرا گردد. در این نوع برنامه تمرینی و تدارکاتی، افراد ضمن آشنایی با مسیر صعود در فصل پاییز و باد سرد همراه با برف احتمالی مهارت‌های خود را در مواجعه با قله محک خواهند زد.
دفن بارها، علامت‌گذاری محل و آشنایی حداقل ۴ نفر از اعضای گروه با محل ضروری بنظر می‌رسد.
انتخاب افراد
از جمله مهمترین بخش‌های مربوط به کوهنوردی در زمستان انتخاب افراد است. اینگونه انتخاب‌ها همواره می‌باید در هنگام اجرای برنامه‌های تمرینی و تدارکاتی و برنامه‌های زمستانی قبلی مورد نظر متخصصان قرار گیرد.
صرف نظر از تکنیک‌های انفرادی و تمرینات کوهنوردی، حالات روحی و روانی افراد در خلال برنامه‌ها می‌باید مدنظر قرار گیرد. چه بسیار برنامه‌های زمستانی که از نیمه راه دچار مشکل گردیده و یا در حین اجرا درگیر مسائل روانی و روحی بسیاری قرار گرفته‌اند که این امر می‌تواند تاثیرات نامساعدی بر جو حاکم بر یک تیم بزرگ بگذارد.
انتخاب افراد در دو مرحله عملی و تئوری و در هنگام اجرای برنامه‌های تمرینی و با در نظر گرفتن توانایی‌های افراد در مقابله با فشارهای گوناگون روحی و جسمی به نتیجه نهایی خواهد رسید.
درستی این انتخاب می‌تواند تاثیر شایسته‌ای در توان اجرایی یک گروه و یا یک تیم برای موفقیت در برنامه مورد نظر بجا گذارد.
فرم برنامه‌های تمرینی
در خصوص نحوه اجرای برنامه‌های تمرینی نظرات گوناگونی وجود دارد. برخی معتقد به اجرای برنامه زمستانی یا به قولی پیش برنامه‌های زمستانی بر روی ارتفاعات کوتاهتر و یا بلندتر نزدیک به آبادی‌ها، در زمان‌های کمتر و یا حتی بر روی خود قله اصلی در اوایل فصل سرما هستند و برخی به تمرینات صعود بر روی یک قله نسبتا مرتفع در نزدیکی هر شهر برای یک صعود بزرگ نیز قناعت می‌کنند.
طبیعی است که نسبت به اهمیت انجام برنامه اصلی لزوم به خطر نینداختن افراد شاخص در طی برنامه‌های تمرینی یک اصل مهم و اجتناب‌ناپذیر است که می‌باید مورد توجه قرار گیرد. لیکن به نظر می‌رسد صعود به قلل در دسترس‌تر و یا حتی تکراری در هوای نامساعد نیز می‌تواند کارگشا باشد.
به هنگام اجرای برنامه‌های تمرینی حتی یک روزه لزوم صعود به قله و منصرف نشدن از آن حتی در هوای خراب، اتراق شبانه در روی قله یا در خلال راه و جمع و جور کردن تیم صعود کننده، نقش مهمی در موفقیت نهایی نصیب تیم‌های اعزامی خواهد کرد.
سرپرستی برنامه کوهنوردی در زمستان
یکی از مهمترین بخش‌های صعودهای زمستانی تجربه سرپرستی برنامه است. برای اجرای یک صعود زمستانی موفق به صورت انفرادی و یا گروهی باید یک شخص آشنا به راه‌ها و با تجربه در زمینه مسایل و مشکلات کوهنوردی به عنوان رهبر و یا سرپرست گروه صعود انتخاب شود. سرپرست گروه مسئولیت اجرای برنامه را به عهده می‌گیرد. بنابراین موفقیت و شکست هر برنامه زمستانی ارتباط مستقیمی با سرپرستی برنامه دارد.
بدیهی است مشکلات زیادی نیز در این ارتباط به هنگام اجرای برنامه‌های کوهنوردی به خصوص در زمستان به وجود بیاید، که این خود اجتناب‌پذیر خواهند بود.
توجه به راهنمایی‌ها و فرامین سرپرستی برنامه حتی در هوای مساعد نظیر بازگشت به دلیل خاص و یا صعود مجدد و یا صعود در هوای نامساعد، بازگشت از نزدیکی قله، اقامت اجباری امداد و نجات و فرود سریع برای هر کوهنورد شرکت‌کننده در برنامه زمستانی مسئله‌ای است که می‌باید قبل از پذیرفتن شرکت در برنامه تحت سرپرستی فردی خاص مدنظر قرار داده سپس در آن برنامه شرکت کند.
طبیعی است در خلال اجرای هر برنامه زمستانی مشکلاتی به وجود می‌آید که سرپرست گروه با استفاده از نقطه نظرات افراد گروه به بررسی و رفع مشکل خواهد پرداخت.
در برخی از برنامه‌های کوهنوردی فرم تصمیم‌گیری‌های افراد متفاوت از یکدیگر و با نظارت عالیه یک سرپرست انجام می‌گردد مثلاً شخصی به عنوان سرپرستی صعود انتخاب می‌شود که در واقع با نظر سرپرست اصلی برنامه اجرای نقطه نهایی صعود را به عهده می‌گیرد و شاید بخش‌های دیگری نیز به این ترتیب به صورت اتصال حلقه‌های کمک به گروه صعود کننده و تا حدودی مستقل در یک برنامه شرکت داشته باشند.
از جمله مهمترین تقسیم‌بندی‌ها و وظایف در خلال اجرای یک برنامه عبارتند از: سرپرستی صعود، کمک سرپرست و مسئولین تدارکات، روابط عمومی، بی‌سیم، دوربین، فیلمبرداری و امداد و نجات.
پشتیبانی
به دنبال کلیه پیش‌بینی‌های ضروری برای موفقیت هرچه بهتر برنامه زمستانی می‌باید یه فکر تدابیری بود که در صورت بروز حوادثی خاص در کوهستان بتوان با ارتباط سریع، اعضای امداد هرچه سریعتر خود را به تیم برسانند. برای انجام این مهم معمولاً پس از اتمام کارهای تمرینی و تدارکاتی و تعیین مسیر حرکت دقیق با دوستان در شهر مشورت گردیده و تعدادی از افراد، آماده برای انجام هرگونه کمکی در زمینه می‌گردند.
بدیهی است در صورت بروز حادثه و یا درخواست کمک به دلیل آمادگی، اعضای پشتیبانی بسیار سریعتر از موارد عادی بواسطه آمادگی قبلی، خود را به منطقه رسانده و کمک‌های لازم را انجام خواهند داد.
استفاده از جانپناه و پناهگاه
کوهنوردان فقط در صورت داشتن وسایل کافی و مناسب زمستانی و بخصوص، چادرهای خوب باید اقدام به اجرای برنامه بنمایند. استفاده و اتکاء به وسایل امانی و پشتیبانی جانپناه بطور کلی امری غیر عادی به شمار می‌رود، اما به دلایل خاصی بسیاری از کوهنوردان مایلند از جانپناه استفاده کنند زیرا در آن می‌توانند برای مدت‌های مدید و تا بهتر شدن هوا از سوز و سرمای زمستان محفوظ بمانند.
صعود در هوای نامساعد
برای کوهنوردان با تجربه و تکنیکی امر صعود به قله و دستیابی به هدف، آرزویی بزرگ محسوب می‌گردد. اگر چه صعود به قله در شرایط بسیار خطرناک که با جان انسان بازی خواهد کرد، امری مذموم است، لیکن بسیاری از کوهنوردان با تکیه بر تجارب شخصی خویش و تمرینات مداوم در صعودهای طولانی به ین مهم دست یافته‌اند که با روش‌های بسیار مهم و سنجیده، کمپ به کمپ حتی با ارتفاع گرفتن حداقل نیز، می‌توان در هوای خراب پیشروی کرد.
بدیهی است صعود در هوای نامساعد بستگی کاملی به فرامین سرپرست دارد.
کاهش طول روز
در زمستان هوا سرد است پیمایش مسیر بیشتر طول می‌کشد و روزها هم کوتاهتر می‌شوند. اولین چیزی که به ذهن می‌رسد این است که ما باید مهارت‌های فعالیت در تاریکی را یاد بگیریم کسب این مهارت لازم است اما اگر حرکتتان را زودتر انجام دهید و مسیری را مطابق با توانائی خود و زمان مفید در دسترس خودتان انتخاب کنید نیازی نخواهید داشت که در تاریکی شب برنامه را به پایان برسانید.
اما به هیچ وجه روی اینکه حتما در روشنائی روز به انتهای مسیر می‌رسید حساب نکنید و تمهیدات لازم را برای مواجهه با شرایطی که به علل مختلف صعود و فرود شما بیش از زمان پیش‌بینی طول بکشد و به تاریکی بر بخورید بیاندیشید (همراه داشتن هدلامپ با باطری اضافه و پوشاک مناسب و …).
کنترل وضعیت هوا
هوا در زمستان ناپایدارتر از تابستان است و شرایط سخت‌تری از لحاظ سرما و بارش و وجود برف و یخ در مسیر حکم فرماست. بنابراین در این فصل باید دقت بیشتری در کنترل و خبردار شدن از وضعیت هوا داشته باشیم. قوانین ساده‌ای در این خصوص وجود دارد مثلا سیستم‌های هوایی که از شرق و شمال می‌آیند در زمستان نسبت به سیستم‌هایی که از غرب و جنوب می‌آیند هوای سردتری را به همراه دارند.
مطالعات خود را در زمینه هواشناسی توسعه دهید و سایت‌های هواشناسی را به خوبی بشناسید و از آنها بهره بگیرید.
بهمن شناسی
بیشتر افراد در بهمن‌هایی گیر می‌افتند که خود آنرا ایجاد کرده‌اند و در این خصوص کوهنوردان آسیب‌پذیرترند. منطقه‌ای را که قرار است در آن فعالیت کنید را از لحاظ امکان ریزش بهمن بررسی کنید و بعد اقدام به اجرای برنامه کنید پارامترهایی چون شیب مسیرهای پیمایش حجم برف زمان آخرین بارش جهت و سرعت باد دمای هوا در این بررسی مورد نیاز هستند.
بطور خلاصه: دانش بهمن شناسی خود را بالا ببرید.
چیدن ابزار
در فصل تابستان به ابتدای مسیر می‌رویم و بعد از اینکه ابزارهای خود را مرتب نموده و به هارنس وصل می‌کنیم صعود خود را شروع می‌کنیم اما در زمستان نقاط شروع سنگنوردی ممکن است شیب‌های تند و نامناسب (یخزده و بهمن‌گیر و …) باشند لذا لازم است که قبل از این بخش‌ها موضعی مناسب را جهت شروع کار فنی و استقرار اولیه در نظر گرفت و ابزارها را مرتب نمود.
در صعود زمستانی ابزارهای خود را به حداقل برسانید و بدانید که زیاد نمی‌توانید در شکاف‌های موازی ابزارگذاری کنید. میخ و رول ابزارهای خوبی برای ایجاد نقاط حمایت میانی است اما ترجیحا سعی کنید استفاده از آنها را به حد اقل برسانید.
کلاه کاسک
در صعود زمستانی شما علاوه بر سقوط سنگ در معرض ریزش برف و قطعات یخ نیز هستید. بنابر این استفاده از کلاه کاسک ضروری‌تر از پیش است.
کلاه کاسک خود را طوری انتخاب کنید که بتوان یک کلاه نیز جهت گرم شدن زیر آن پوشید. همچنین کنترل کنید که کلاه کاپشن شما نیز به اندازه‌ای باشد که در مواقع لزوم بتوان آن را روی کلاه کاسک کشید.
حمایت
اگر بعنوان نفر دوم صعود می‌کنید حتما در انتخاب نقطه‌ای که ایستاده و نفر سرطناب را حمایت می‌کنید دقت کنید. به علت پوشیده بودن مسیر از سنگ و یخ و برف و یا احتمال شکستن قندیل‌های یخی و یا شکستن نقاب‌های برفی به علل طبیعی و یا تحریک نفر صعودکننده شما مدام در معرض خطر ریزش هستید. لذا تا حد ممکن زیر مسیر صعود و یا سقوط احتمالی نایستید.
فاصله میانی‌ها
در زمستان مسیرهای صعود به اندازه تابستان مطمئن نیست. مسیری کم شیب و به ظاهر ساده به علت لغزنده بودن می‌تواند خطرناک باشد. لذا بعد از شروع صعود در اسرع وقت اولین میانی را در نقطه‌ای مطمئن نصب کنید.
در نصب ابزارهای میانی در شکاف‌ها ابتدا شکاف را کاملا تمیز نموده و از برف و یخ خالی کنید و بعد ابزار را کار بگذارید.
استفاده از سیستم دو طنابه و اسلینگ‌های بلند می‌تواند ایمنی شما را در صعود بالا ببرد.
ارتباطات
حتی در یک هوای خوب نیز ممکن است در برقراری ارتباط با همطناب خود مشکل داشته باشید لذا یک سیستم ارتباطی مناسب را بین اعضای تیم ایجاد کنید. (علائمی صوتی و یا سیگنال‌هایی با حرکت طناب و یا استفاده از تجهیزات بی‌سیم).
نقاب برفی
یک نقاب بزرگ در بالای مسیر می‌تواند مانع تاپ کردن و رسیدن به انتهای مسیر شود. بنابراین قبل از اینکه مسیری را برای صعود انتخاب کنید یک ارزیابی درخصوص وضعیت نقاب‌های برفی انجام دهید و اینکه اگر با چنین شرائطی مواجه شوید آمادگی عبور از آن را دارید یا نه؟
اطلاع از وضعیت حجم برف سرعت و جهت باد و … در این خصوص راهگشاست.
فلاسک مناسب با روکش
یک نوشیدنی گرم می‌تواند در شرایط بد نیرو و انرژی شما را به حد چشمگیری بالا ببرد (حتی بعضی مواقع مرز بین مرگ و زندگی، یک نوشیدنی گرم است). حتما فلاسک خود را داخل یک کاور فوم عایق یا حداقل یک جواب پشمی مناسب قرار دهید. این کار گرمای فلاسک را تا مدت زیادتری حفظ می‌کند.
بسیاری به اشتباه از همراه داشتن آب جوش با این نظر که بعدا آب را جوش می‌آورند، از حمل آن خودداری می‌کنند؛ ولی توجه داشته باشید در بسیاری از مواقع، موقعیت مناسبی برای جوش آوردن آب نیست.
یک وعده اضافه غذای کنسروی
مدت برنامه شما هر چه باشد، یک وعده غذا بیشتر با خود به همراه ببرید. وجود یک کنسرو چندان کوله شما را سنگین نمی‌کند؛ اما اگر لازم شد، می‌تواند انرژی کافی برای فعالیت را به ما بدهد.
قمقه آب بزرگ‌تر
در زمستان بدن کوهنورد بسیار بیشتر عرق می‌کند؛ اما نوشیدن آب کافی می‌تواند روند چرخش خون شما را مناسب‌تر کند. به یاد داشته باشید، کم آبی می‌تواند باعث تسهیل یخ‌زدگی اعضا و نیز سرمازدگی عمومی بدن شود.
دستکش و کلاه اضافه
اگر در طوفان مدت زیادی مجبور بودید از سنگ‌ها صعود کنید یا تبر یخ در دست داشته باشید، کم‌کم دستکش شما یخ می‌زند. آن را قبل از اینکه دستانتان سرد شود، با جایگزین خشک تعویض کنید. می‌توانید دستکش یدکی را داخل لباس بگذارید تا با دمای بدن شما گرم شود.
یک چراغ قوه مناسب
به همراه داشتن یک چراغ قوه مناسب و سبک، همواره در تاریکی زودرس زمستان چاره ساز بوده است. قبل از عزیمت به کوه باتری را مورد بازبینی قرار دهید. همراه داشتن باتری اضافی همیشه اطمینان بخش خوبی است.
پریموس و ظرف
فلاسک شما هر چقدر خوب باشد، باز ظرفیت محدودی دارد. به همراه داشتن چراغ گاز مناسب در بیتوته‌های اجباری می‌تواند کارساز باشد. اگر از مدل‌های گازی استفاده می‌کنید، با خود یک یا دو شمع ببرید. گاز در سرما یخ می‌زند و حرارت شمع در زیر آن می‌توان به توان حرارتی آن کمک کند.
یک زیرانداز با اندازه مناسب
اگر مجبور به بیتوته شدید، یک زیر انداز عایق مانع تماس بدن شما با زمین و در نتیجه حفظ دمای بدن می‌شود.
قطب نما
اگر نقشه مناسب از منطقه‌ای که قصد صعود از آن دارید، در دست نباشد، در شرایط برف گیجه (whiteout) که مه و طوفان دید شما را به صفر کاهش داده، دانستن جهت شمال می‌تواند راهگشا باشد.
لباس گرم اضافه
به لباسی که حین صعود به تن دارید، اکتفا نکنید. این لباس حین صعود به علت تعریق بدن، نمدار می‌شود و هنگام استراحت شما را سرد خواهد کرد. داشتن کت پر، نیم کت یا یک دست بالاپوش پلار مناسب می‌تواند در زمان ایستادن و استراحت شما را به خوبی گرم کند.
روکش دستکش
دستکش‌های پلار و پشمی در هر حال خیس می‌شوند. یک جفت روکش دستکش می‌تواند دستکش‌های زیری شما را مدت بیشتری گرم نگهدارد.
یک جفت جورب اضافه
در صورت خیس شدن جوراب‌ها می‌تواند شما را گرم کند. در هنگام بیتوته اگر شرایط اجازه بدهد، تعویض جوراب تا حد زیادی شما را گرم می‌کند. توجه داشته باشید از پوشیدن جوراب نخی و پنبه‌ای (مثل جوراب‌های شهری یا جوراب‌های حوله‌ای) اکیدا پرهیز کنید چرا که نخ رطوبت ناشی از عرق پای شما را در خود نگه می‌دارد و ظرف چند ساعت در نوک پای خود احساس سرما خواهید کرد. در شرایط بحرانی می‌تواند یخ‌زدگی انگشتان پای شما را تسهیل کند.
عینک مناسب
عینک کوهنوردی شما باید مانع از ورود اشعه مضر uv به چشم شما شود. این موضوع در ارتفاعات بالاتر اهمیت بیشتری پیدا می‌کند چراکه میزان اشعه با افزایش ارتفاع به صورت تصعدی زیاد می‌شود. عینک زمستانی در کوه باید دارای حفاظ دور چشم برای جلوگیری از نفوذ باد و بوران باشد. در شرایط بسیار سرد و کولاک باید از عینک‌هایی با لنز دوجداره استفاده کنید تا مانع از یخ زدن آن شود.
کرامپون یا یخ شکن
بسیاری از معابر کوهستانی ایران به خصوص در روزهای جمعه، به علت تردد بسیار لغزنده است. همراه داشتن و استفاده از یک یخ شکن یا کرامپون آن، به خصوص در صبح و غروب می‌تواند جلوی سر خوردن را بگیرد.
باتوم راهپیمایی
وسیله سبک و کارا در برف‌کوبی و همچنین بیمه کننده دراز مدت سلامت زانوهای شما. باتوم کوهنوردی خود را هیچگاه از فهرست لوازم خود حذف نکنید. همچنین باتوم در حوادث می‌تواند نقش برانکارد را نیز بازی کند.
طناب انفرادی و کارابین
کاربرد خاص خود را دارند. اگر روزی مورد نیاز باشند و در کوله نباشد، به ارزش آن پی می‌بریم!
سوت
برای پیام دادن به دیگران در هنگام مه و برف گیجه، هیچ وسیله‌ای بهتر از آن اختراع نشده است. توجه کنید سوتی که همراه می‌برید، از آن دسته سوت‌های موسوم به پیش آهنگی باشد که داخل آن مانند استوانه‌ای تو خالی است. مدل‌های دیگر سوت در سرما یخ می‌زند!
قبل از حرکت تمام زیپ‌ها، بست‌ها و سگک‌های کوله پشتی، گتر و لباس‌های بادگیر خود را چک کنید و از صحت عملکرد آنها مطمئن شوید. همراه داشتن یک سکگ اضافی برای قسمت‌های مهم کوله پشتی مثل کمر، می‌تواند شما را از دردسر زیادی نجات دهد.
بازبینی کفش قبل از صعود و ترمیم آسیب‌های احتمالی آن خالی از فایده نخواهد بود.
همراه داشتن ۲۰ تا ۳۰ متر نیم طناب می‌تواند در مکان ای لازم حمایت مناسب را برای نفرات ضعیف‌تر مهیا کند. با یک کلنگ و استفاده از کارابین می‌توان در یک شیب تند نفرات را به سرعت حمایت کرد. توجه داشته باشید نقش این حمایت بیشتر جنبه روانی دارد.
پایان صعود
حتی اگر مسیر صعود در زمستان به یک نقاب برفی منتهی نشود ممکن است کارگاه انتهایی آن در یک شیب برفی تند و لغزنده قرار دارد که هیچ ابزاری نیز در آن کار گذاشته نمی‌شود که برای این موضوع باید تمهیدات لازم اندیشیده شود.
بعنوان مثال در آخرین نقطه قبل از شیب برفی که امکان برقراری کارگاه وجود دارد کارگاه را برقرار نموده و در مرحله بعد با طول طناب بیشتری می‌توانید آن بخش را رد نموده و از مسیر خارج شوید.
برخی سنگنوردان فراموش می‌کنند که همانطور که صعود می‌کنند برگشتی نیز وجود دارد.
قبل از اقدام به صعود باید مسیر برگشت را نیز شناسایی نمود طوری که حتی اگر به تاریکی بر بخورید نیز بتوانید مسیر برگشت را بیابید.
بدون شک همه مواردی را که در موضوع کوهنوردی در زمستان باید مدنظر قرار گیرد را نمی‌توان در یک مقاله و در فرصتی اندک توضیح داد و لازم است که دایره دانش خود را در این خصوص بیش از پیش گسترش داد.
منابع: مشرق نیوز، ویکی‌کوه، همطناب من (مهدی فرهادی) و وبسایت thebmc.co.uk