گر ترا در خانه ی جانانت مهمانت کنند
گول نعمت را نخور مشغول صاحبخانه باش
خداوند به همه توفیق کوهنوردی یا کوه پیمائی نمی دهد و تنها مردان و زنان با همت و اراده هستند که سختی آن را به جان می خرند اما این عزیزان در برخورد با این نعمت یکدست نیستند ؛ برخی تنها از کوه زحمت و رنج آن را به جان می خرند و هیچ برخی زحمت را برای تقویت جسم خود تحمل می کنند برخی هم علاوه بر آن نیم نگاهی هم به تقویت اراده و اعتماد به نفس خود می پردازند اما کوهنوردان واقعی رنجی احساس نمی کنند و تنها لذت می برند و بسیاری به همین اکتفا می کنند و برخی عقلاء هم علاوه بر لذت به عظمت و جلال آن توجه می کنند و ضعف خود را در برابر عظمت آن می سنجند و برخی هم شکوه و عظمت کوه را و هم جمال و زیبائی آن را می نگرند و مبهوت طبیعت می شوند و شیفته و عاشق طبیعت زیبا و بکر آن می گردند اما سخن من با همین عاشقان طبیعت است و همچنین با کسانی که از روی غفلت و یا تفریح تنها به کوه نمی آیند حکیم فرزانه پند می دهد که اگر ترا در این خانه جانان کوهستان زیبا و بکر و با شکوه و جمال راه دادند و آمدی مبادا خودتو ببازی و در نعمت غرق شوی و از صاحبخانه غافل شوی چرا که همه این شکوه و جمال و هزاران بار بیشتر و بیشتر آن در خالق و صاحبخانه است که الان تو مهمان او هستی و او در حال پذیرائی از تو حال خود دانی

در قرآن کریم دو عبارت منظر الاعلی و افق المبین هست که برای کوهنوردان الهام بخش می تواند باشد
زیرا یک کوهنورد بهتر از دیگران درک می کند که منظر اعلی چیست وقتی که گام به گام از زمین جدا می شود و اوج می گیرد و آنگاه که به قله می رسد
و دست بر ابروان نقاب می سازد و افق را می نگرد بهتر درک می کند افق مبین چیست انسان آمده تا منظر اعلی داشته باشد و به افق مبین بنگرد نه آنکه در چاه طبیعت مکبا علی وجهه روی در خاک کند و چون بهایم دیدگانش زمین را جستجو کند
حضرت جبرئیل علیه السلام وقتی بر خاتم رسل صل الله علیه و آله وارد شد بر منظر اعلی و افق مبین ایستاده بود
این قطعه را که از استادم به یادگار دارم تقدیم کوه نوردان عاشق می کنم
همی ترسم ای جان عالی مقام
بمانی به چاه طبیعت مدام
همی ترسم ای هدهد خوش خبر
نشان سلیمان نبینی دگر
همی ترسم ای مرغ پرکنده بال
به چنگال زاغان شوی پایمال
بر افشان پر ای مرغ قدسی مکان
برون آی زامیزش خاکیان
به خود دربی از این قفس بر گشای
به صقع سماواتیان پرگشای

غزل علامه آنقدر به دلم نشست که هم برای شما دو بیت از آن را دستمایه ارتباط قراردادم و هم دلم نیامد تضمین غزل علامه را که سال ۹۴ سروده ام تقدیم نکنم این تضمین غزل رخ شطرنج علامه است که سروده رخ شطرنج نبرد آنکه رخ زیبا برد
در آرزوی رخ شطرنج
به جهانی ندهم یک خم ابروی ترا
سجده گه سازم از این پس کف مینوی ترا
تو که با مهر به صید دل ما آمده ای
بوسه باران کنم آن غنچه ی دلجوی ترا
این خس بی سرو پا را چه شود گر فکنی
در همان سیل که بوسد کحل کوی ترا
ذره گردان و به مهرت ببرم تا خورشید
برسر چشمه ببینند همه آهوی ترا
زان شرابی که ز صهبای جنون آور توست
جرعه ای می بچشان بنده ی هو هوی ترا
دل و دین را ببرو رخ بنما زیبا رو
تا به سوغات برم طره گیسوی ترا
بر سر کوی تو بنشسته پریشان یاقوت
تا بر او بگذری و دشت کند بوی ترا
27/۱۱/۹۴ تهران

چشم آلوده نظر بر رخ جانان دور است
پاک کن اول و پس دیده بر آن پاک انداز
اکنون که صعود به دماوند را کلید زده ایدو کمر همت بسته و قفس کاهلی شکسته اید کوله پشتی صفا و عینک عشق و وفا را به دماوند ببرید
مباد از کدورتهای دنیا و قذارات آن در جان پاکتان رنگی و لکی باشد و دیده ها را هنوز آلودگی شهرنشینی و گرفتاریهای سنگین بد خلقی تاریک و غبار آلود سازد
که امروز بار داده اند و رخ در رخ جانان افکنده اید و زیبائیهای زلف خم اندر خمش که عشاق عالم را حیران نموده در منظر شماست
بسم الله آغازین شما قرین صفای دل و پاکی چشمانتان باد از یاد خالق زیبا آفرین غافل نشوید که ستایش مخصوص اوست و همه ی ستایشها به او باز می گرددو جز او امروز نخواهی دیدکه معدن عظمت و طراح و آفریننده هستی است . در پناه چشمان پاکتان آرزوی لذت بردن از طبیعت زیبا را برایتان دارم ای عاشقان طبیعت .
موفق و پیروز و سربلند باشید. از خاک رهیدی گو لا حول و لا قوت الا هو در قله رسیدی گو لا حول و لا قوت الا هو ۳/۶/۹۵

با عشق پریدن هنر پاکان است
تا قله رسیدن جنم مردان است
زین هر دو سفر بلند تر یک سقر است
دیدن همه را خود ندیدن آن است
آنکه بر دماوند ایستاد و سختی صعود تحمل کرد و سردی هوا و شلاق باد را تجربه کرد از گوگرد آن چشید عظمت خالق یکتا را بهتر درک میکند وقتی بر بلندای دماوند ایستاده و ایران را در زیر نگاه حکیمانه میگیرد میبیند آنچه را دیگران نمیبینند جان صعود یعنی این دیدن همه کس را و ندیدن خود را. صعود غرور آفرین اعضای گروه عطا (سرکار خانم نورا صیامی و آقایان حامد اسپرهم، سینا بخشش، آرمان احمدی پور و امیرهوشنگ قاسمی، با سرپرستی آقای علی ابهریان) رابه قله پر اقتخار دماوند صمیمانه تبریک میگویم. به امید صعودهای فرارو و صعود به اوج قله مهربانی و انسانیت.

جناب آقای ابهریان و دوستان عطا مطمئنا سایر اعضای عطا در هنگام صعود با قلبشان به همراه شما بوده و با هر گام به سوی قله دماوند با دعایشان همراهیتان کرده اند حقیر نیز علاقه وافر به گروه دارم از خداوند توفیقات روز افزون برای همه شما آرزو می کنم و از فرصت استفاده کرده و عقد مبارک کوهستانی عزیزان عضو عطا را صمیمانه تبریک می گویم امیدوارم زندگی مشترک با صفائی را آغاز کنند و خداوند فرزندانی صالح به آنها عطا فرماید.

ستیغ کوه – در ادبیات کوه می توان به باشکوه ترین واژه که برای هر کوهنورد و طبیعت دوست زیبا و فریبا و شگفت انگیز و آشناست رسید و آن واژه ی ستیغ کوه است این واژه ی الهام بخش و غرور آفرین در لغت فارسی به معنای بلند ، ایستاده ، مانند ستون و نیزه است و بلند ترین تیغه ی کوه را ستیغ کوه می گویند نه تنها شعرا بلکه حکما و عرفا هم بر این معنا نظر دارند و در پرتو ان حقیقت بلکه حقایقی را می جویندای عاشق طبیعت این تذکر برای آن است که تو با این منظر باشکوه دیدارها تازه می کنی پس با معرفتی عمیقتر آن را بنگر .هر چند شاهد در اشعار حکما و عرفا فراوان است لکن تنها برای اختصار به نمونه ای بارز از منوچهری دامغانی اکتفا می کنم ؛ تو گفتی گر ستیغ کوه سیلی فرود آرد همی احجار صد من اشاره به این است که اگر سیل از ستیغ کوه برخاست با خود سنگهای گران و عظیم می آورد نه مانند سیلهای پائین دست که بار آنها ریگ و خاشاک باشد .پس ای عزیز در محضر بزرگانی نشین و سخن از کسانی شنو که بر ستیغ اند نه در حضیض تا معارف گران نصیبت شود و نورانی گردی.اما بدین بهانه سروده ای که هم امروز سروده ام تقدیم جان شیرین و عاشق عاشقان طبیعت می کنم :
در ستیغ کوه استادی به ابر تیره خیره
گمان بردی که باران می گشاید آفتابی را
تنت خیس عرق بود و به باران شسته شد گوئی
زسر برده فلک با شرشر باران خرابی را
و تو چون آفتابی از ستیغ کوه تابیدی
نمایان ساختی بر مردمان خورشید نابی را
بمان در اوج عزت ای سراپاعشق
رسان بر قلبهای تشنه ی عاشق شرابی را
طنینت خوش سرت خوش دستهایت خوش
بگیر از خویشتن عکس وبزن بر تارک کهسار قابی را
پس از تو کهنوردان و سبکبالان می آیند
ببینند از ستیغ کوه آویزان طنابی را
به حسرت مانده یاقوت از برای با شما بودن
روایت کرده با شعرترش یک کهنه خوابی را

درکمرکشهای کوهستان
که عجز و لابه می بارد از اندام یلان
یکبار
بگو ای یار
مرا یارای رفتن نیست
دستی روی سر بگذار
و
پیشانی بسای آنگاه مدد خواه و بگو
تا اوج خواهم رفت
تا قله
ولی با تو
ولی بر بالهای تو
یاقوت هم اکنون سروده شد

ای ستیغ کوه
عشق افشان نگاهی
فکن بر کوه عاشق پیشه
کاتش بر جگر دارد
که درد عشق را داند
بلندائی که
شال کهربائی بر کمر دارد
بلا گردان ندارد عاشق صادق
برای تیغ و تیر آتشین
دل را سپر دارد
نه بالی تا ببالد
نه پری تا بپرد
بدون بال و پر
عنقای عاشق
شوق پروازی دگر دارد
به یک معراج ماند
هر صعود از کوه،
یاقوت
اگردیدار یاری
قله دراوجی به سردارد
26/۷/۹۵ تهران