هدف از کوهنوردی چیست؟

می‌دانیم کوه‌ها همواره مظهر استقامت، پایداری و مکان پاک و مقدس وحی بود و در آن بزرگان، اولیاء و یا پیامبران پرورش یافته و به پیامبری رسیده‌اند.

بعلاوه کوه‌ها در هر منطقه جغرافیایی، باعث خیر و برکت برای همه جانداران آن منطقه بوده و چون ۹۰% آب شیرین کره زمین از کوه‌ها سرچشمه می‌گیرد و به همین علت بیشترین تمدن‌ها، آبادی‌ها و اکوسیستم‌ها در کوهپایه‌ها و دامنه کوه‌ها شکل گرفته‌اند.

همچنین بررسی‌ها نشان می‌دهد ساکنان مناطق کوهستانی به خاطر شرایط سخت، آب و هوای پاک و فعالیت بدنی بالا در عین صبوری و استقامت بالا از عمر طولانی‌تری هم برخوردارند.

در واقع کوهنوردی یکی ار رشته‌های برتر ورزشی می‌باشد که بدور از هیاهو و سر و صدای جوامع شهری به انسان می‌آموزد، در محیط پاک، سرسخت و زیبای کوهستان چگونه پرورش یافته و زندگی کند.

بعلاوه باعث تقویت قوای جسمانی و پرورش روح و روان آدمی شده و از بروز افسردگی، پیری زودرس، بیماری‌های قلبی و عروقی، فشار خون، دیابت، چاقی و … پیشگیری می‌نماید، حتی در درمان بیماری‌های فوق هم بسیار موثر است.

ضمناً تنها ورزشی است که رقابت به معنی سایر رشته‌های ورزشی در آن نبوده و بزرگترین افتخار بزرگان آن کمک به همنوردان و مساعدت افراد مبتدی و علاقه‌مند به کوهنوردی می‌باشد. در این ورزش است که انسان به معنای واقعی از خودگذشتگی، ایثار، جوانمردی، اتکا به نفس، پرورش توان مدیریت برخود و خانواده و گروه و اجتماع را فرا می‌گیرد.

مسلماً کوهنوردان بهتر می‌توانند در برابر سختی‌ها و ناملایمات روزمره زندگی دوام بیاورند و در عین حال فرد سالمی برای خانواده و اجتماع خود باشند.

آنچه لازم به تذکر است که در صورتی که به این ورزش علاقه‌مند شده‌اید، باید به کمک مربیان مجرب و پیشکسوتان این رشته ورزشی را بصورت علمی و عملی آموزش ببینید تا دچار حوادث و آسیب‌های خاص آن نشوید.

هدف از کوهنوردی چیست؟

• دور بودن از چشم مردم و رفاقت به جای رقابت
• ورزش کوهنوردی به صورت اصیل آن همیشه به دور از چشم تماشاگران و تشویق آنها بوده است.
• هیچوقت در پایان کوهنوردی دست یکی را بالا و دیگری را پایین نمی‌برند. پس جایی برای خودنمایی نمی‌ماند.
• در این ورزش کسی پای دیگری را قلم نمی‌کند، تنه نمی‌زند.
• اینجا بدون داور و سوت و زنگ، هیچکس خطا نمی‌کند و همه به یکدیگر خسته نباشید می‌گویند.
• بدون هیچ دیدار و آشنایی قبلی همه با هم رفیق‌اند و سر سفره یکدیگر می‌نشینند.
• کمک به در راه‌ماندگان و سرمازدگان، اصلی پذیرفته شده است.
• نشان دادن راه و هشدار دادن خطر یک عادت است.
• به کسی که هیچگاه او را ندیده‌ای و شاید در آینده هم هیچگاه او را نبینی کمک می‌کنی چرا که کوه چنین ایجاب می‌کند.

پس گزاف نیست اگر بگوییم کوهنوردی مدرسه اخلاق است.

از نظر کسانی که عادت دارند زیبایی برف را از پشت شیشه و از کنار بخاری تماشا کنند، کوهنوردی نوعی دیوانگی است، آخر برای چه کسی این همه راه برود، بار به دوش بکشد، با دستان کرخ شده و تن سرمازده ساعت‌ها درون چادر یا جان‌پناه، بلرزد، بی‌خوابی و کوفتگی را تحمل کند، سرانجام خسته و تشنه و گرسنه خود را به بالای کوه برساند و به پایین برگردد؟!

کسی که هیچگاه لذت رسیدن به قله را نچشیده، کسی که تن به طبیعت نسپرده و با آن انس و الفت پیدا نکرده، حق دارد چنین بیاندیشد. جورج مالوری کوهنورد پر آوازه انگلیسی و از پیشکسوتان صعود اورست در پاسخ به این پرسش که چرا به کوه می‌رود، پاسخ داده بود: چون قله آن بالا است.