هدف از کوهنوردی چیست؟

مي‌دانيم كوه‌ها همواره مظهر استقامت، پايداري و مكان پاک و مقدس وحي بود و در آن بزرگان، اولياء و يا پيامبران پرورش يافته و به پيامبري رسيده‌اند.

بعلاوه كوه‌ها در هر منطقه جغرافيايي، باعث خير و بركت براي همه جانداران آن منطقه بوده و چون 90% آب شيرين كره زمين از كوه‌ها سرچشمه مي‌گيرد و به همين علت بيشترين تمدن‌ها، آبادي‌ها و اكوسيستم‌ها در كوهپايه‌ها و دامنه كوه‌ها شكل گرفته‌اند.

همچنين بررسي‌ها نشان مي‌دهد ساكنان مناطق كوهستاني به خاطر شرايط سخت، آب و هواي پاک و فعاليت بدني بالا در عين صبوري و استقامت بالا از عمر طولاني‌تري هم برخوردارند.

در واقع كوهنوردي يكي ار رشته‌هاي برتر ورزشي مي‌باشد كه بدور از هياهو و سر و صداي جوامع شهري به انسان مي‌آموزد، در محيط پاک، سرسخت و زيباي كوهستان چگونه پرورش يافته و زندگي كند.

بعلاوه باعث تقويت قواي جسماني و پرورش روح و روان آدمي شده و از بروز افسردگي، پيري زودرس، بيماري‌هاي قلبي و عروقي، فشار خون، ديابت، چاقي و … پيشگيري مي‌نمايد، حتي در درمان بيماري‌هاي فوق هم بسيار موثر است.

ضمناً تنها ورزشي است كه رقابت به معني ساير رشته‌هاي ورزشي در آن نبوده و بزرگترين افتخار بزرگان آن كمک به همنوردان و مساعدت افراد مبتدي و علاقه‌مند به كوهنوردي مي‌باشد. در اين ورزش است كه انسان به معناي واقعي از خودگذشتگي، ايثار، جوانمردي، اتكا به نفس، پرورش توان مديريت برخود و خانواده و گروه و اجتماع را فرا مي‌گيرد.

مسلماً كوهنوردان بهتر مي‌توانند در برابر سختي‌ها و ناملايمات روزمره زندگي دوام بياورند و در عين حال فرد سالمي براي خانواده و اجتماع خود باشند.

آنچه لازم به تذكر است كه در صورتي كه به اين ورزش علاقه‌مند شده‌ايد، بايد به كمك مربيان مجرب و پيشكسوتان اين رشته ورزشي را بصورت علمي و عملي آموزش ببينيد تا دچار حوادث و آسيب‌هاي خاص آن نشويد.

هدف از کوهنوردی چیست؟

• دور بودن از چشم مردم و رفاقت به جای رقابت
• ورزش کوهنوردی به صورت اصیل آن همیشه به دور از چشم تماشاگران و تشویق آنها بوده است.
• هیچوقت در پایان کوهنوردی دست یکی را بالا و دیگری را پایین نمی‌برند. پس جایی برای خودنمایی نمی‌ماند.
• در این ورزش کسی پای دیگری را قلم نمی‌کند، تنه نمی‌زند.
• اینجا بدون داور و سوت و زنگ، هیچکس خطا نمی‌کند و همه به یکدیگر خسته نباشید می‌گویند.
• بدون هیچ دیدار و آشنایی قبلی همه با هم رفیق‌اند و سر سفره یکدیگر می‌نشینند.
• کمک به در راه‌ماندگان و سرمازدگان، اصلی پذیرفته شده است.
• نشان دادن راه و هشدار دادن خطر یک عادت است.
• به کسی که هیچگاه او را ندیده‌ای و شاید در آینده هم هیچگاه او را نبینی کمک می‌کنی چرا که کوه چنین ایجاب می‌کند.

پس گزاف نیست اگر بگوییم کوهنوردی مدرسه اخلاق است.

از نظر کسانی که عادت دارند زیبایی برف را از پشت شیشه و از کنار بخاری تماشا کنند، کوهنوردی نوعی دیوانگی است، آخر برای چه کسی این همه راه برود، بار به دوش بکشد، با دستان کرخ شده و تن سرمازده ساعت‌ها درون چادر یا جان‌پناه، بلرزد، بی‌خوابی و کوفتگی را تحمل کند، سرانجام خسته و تشنه و گرسنه خود را به بالای کوه برساند و به پایین برگردد؟!

کسی که هیچگاه لذت رسیدن به قله را نچشیده، کسی که تن به طبیعت نسپرده و با آن انس و الفت پیدا نکرده، حق دارد چنین بیاندیشد. جورج مالوری کوهنورد پر آوازه انگلیسی و از پیشکسوتان صعود اورست در پاسخ به این پرسش که چرا به کوه می‌رود، پاسخ داده بود: چون قله آن بالا است.