نجات شخص بهمن زده

نجات شخص بهمن زده در مناطق دوردست، بستگی زیادی به عملیات نجات‌یافتگان غیر مدفون دارد. تونی دافرن، ۱۹۸۳

در ادامه سلسله بخش‌های کتاب بهمن شناسی و ایمنی در برابر بهمن‌ این بار به بخش نجات شخص بهمن زده خواهیم پرداخت. همانطور که می‌دانیم اگر کسی در یک پیست اسکی و یا مسیرهای توریستی و تجاری در زیر بهمن دفن شود، امدادگران حرفه‌ای ممکن است سریعا به کمک او بشتابند.

اما در مناطق دوردستی که اسکی‌بازان آزاد و کوهنوردان فعالیت می‌کنند، عملیات نجات شخص بهمن زده فقط بستگی به ابتکار اعضای گروه دارد. فعالیت‌های امدادگران حرفه‌ای هم بدون شک کمک بزرگی در پیدا کردن افراد مدفون در برف است. از این رو عملیات نجات می‌تواند به سه گروه عمومی تقسیم شود:

1. نجات از طریق خود شخص (خود نجات دهی)
2. نجات به وسیله گروه
3. نجات به وسیله تیم سازمان یافته امداد و نجات

نجات از طریق خود شخص (خود نجات دهی)

وقتی که برف شروع به لغزیدن می‌کند، ممکن است فرصت کوتاهی داشته باشید که به طرف کناره‌های بهمن، جایی که برف کم‌عمق‌تر است و یا کندتر حرکت می‌کند، اسکی کنید یا بدوید. پس باید مستقیم‌ترین مسیر به طرف نقطه ایمن انتخاب شود.

زمانی که برف در زیر پای شما شروع به ترک خوردن می‌کند، خیلی سریع به درون توده‌های در حال حرکت فرو می‌روید و تمام امید بیرون آمدن از بهمن از دست می‌رود. در اینجا بهترین کار شما فریاد زدن است. فریاد زدن با صدای بلند، دوستانتان را به خطری که شما را در بر گرفته است آگاه می‌کند و ممکن است که باعث شود تا اندکی از استرستان کاسته گردد.

چه بهمن از بالاتر از شما شروع شود و چه از زیر شما، ممکن است بتوانید راه خود را به سمت کناره بگیرید. با بیشترین سرعت ممکن به سمت شیب بهمن حرکت کنید. اگر بهمن از بالای شما شروع شود، ممکن است بتوانید قبل از رسیدن به شما از مسیر خود خارج شوید. برف در نزدیکی مرکز جریان سریع‌ترین حرکت را خواهد داشت و همچنین بیشترین حجم برف در آنجا خواهد بود.

در هنگام آمدن بهمن همه وسایل را از خود دور کنید. باتون اسکی و کفش‌های برفی مانند لنگرهایی هستند که شما را به طرف پایین می‌کشند. بنابراین وسایل خود را رها کنید، اما کوله پشتی خود را نگه دارید، ممکن است از گردن و پشت شما محافظت کند. این شانس را افزایش می‌دهد که بتوانید در سطح برف بمانید.

ناگفته نماند که نباید تجهیزات بقا مانند فرستنده و گیرنده و کاوشگر یا بیل برفی را رها کنید. اگر دفن شدید به اینها نیاز خواهید داشت.

اگر در نزدیکی شما درخت یا صخره و سنگی قرار دارد که می‌توانید خود را به آنها متصل نمایید سعی کنید که به آنها دست پیدا کنید.

شنا کنید! هر چند که هیچ روشی برای شنا در بهمن وجود ندارد، اما مانند زمانی که شنا بلد بودید و سعی می‌کردید که خود را زنده روی آب نگاه دارید، عمل کنید. مثل دست و پا زدن در آب و یا هر چیزی که سر شما را بالای آب نگاه می‌دارد، این اعمال می‌توانند مفید واقع شوند.

اگر احساس می‌کنید که پاهای شما با روی زمین تماس و برخورد دارند، با فشار پاها خود را بر روی سطح برف بکشانید. اگر سر شما زیر برف می‌رود، باید دهان خود را ببندید و سعی کنید یک نفس بکشید. دهان یا سوراخ‌های بینی پر از برف و خیلی سریع سفت و یخ زده خواهند شد.

زمانی که هنوز امکان تحرک وجود دارد، باید یک دست را به طرف سطح برف فشار دهید و از آن بیرون کنید. به خاطر داشته باشید که اکثر بهمن زدگان به دلیل اینکه چیزی از آنها در سطح برف نمایان بوده است، پیدا شده‌اند.

به محض اینکه سرعت لغزش برف کاهش پیدا کند، باید سخت‌ترین تلاش خود را برای رسیدن به سطح برف انجام دهید. اگر چنین عملی امکان ندارد، سعی کنید که با تکان دادن سر خود، محلی را جهت تنفس کردن خود ایجاد کنید. در این حالت سعی کنید که با دست خود برف‌ها را کنار بزنید و محفظه‌ای جهت حرکت قفسه سینه خود درست کنید.

مرحله سخت‌تر اکنون فرا می‌رسد. نجات شما زمانی محتمل است که آرام باشید. برف به زودی شروع به سفت شدن می‌کند. حتی کسانی که قسمتی از بدن آنها در برف دفن شده است، اغلب قادر به کندن اطراف و بیرون آوردن خود نیستند. در طول سفت شدن برف و تلاش برای رهایی، اکسیژن گران‌بها و انرژی هدر می‌روند.

ترس، احتیاج به اکسیژن را افزیش می‌دهد. اگر حالت بیهوشی به سراغ شما آمد، سعی در مبارزه با آن نکنید. بی‌هوشی، احتیاج بدن به اکسیژن و انرژی را کاهش می‌دهد. پس از نشستن برف سعی کنید حرکت کنید، اما میزان هوای خود را به خطر نیندازید.

اگر خیلی نزدیک به سطح باشید، ممکن است بتوانید راه خود را بیرون بیاورید، اما در غیر این صورت، به جایی نخواهید رسید. نفس گران‌بها را با مبارزه با برف هدر ندهید. آرام بمانید و منتظر نجات باشید.

نجات شخص بهمن زده توسط گروه

هراس، پدیده مناسبی نزد نجات‌دهندگان نیز است. این مغزهای آرام هستند که تفکر مناسبی خواهند داشت. دو چیز مساله اساسی و مهم را تشکیل می‌دهد:

1. شخص بهمن زده آخرین بار پیش از اینکه به وسیله بهمن پایین کشیده شود، در کجا دیده شده است؟
2. آیا خطر آمدن بهمن دیگر وجو د دارد یا خیر؟

یک نفر باید نگاه خود را از آخرین نقطه‌ای که شخص بهمن زده دیده شده است، بر ندارد تا اینکه آن نقطه به وسیله باتون علامت‌گذاری شود. اگر خطر آمدن بهمن دیگری وجود دارد، یک نفر باید به عنوان ناظر گمارده شود تا در موقع آمدن بهمن بتواند خطر را فریاد بزند.

شرایط اضطراری باید زیر نظر سرپرست آگاه اداره شود. یک فاجعه شدید ممکن است باعث به وجود آمدن اشتباهات دیگری شود. سرپرست باید تلاش کند که نه تنها همه امکانات را برای نجات شخص بهمن زده به کار گیرد، بلکه کلیه امکانات را برای حفظ آنهایی که زنده مانده‌اند نیز به کار گیرد.

نجات‌دهندگان اغلب خطرهای بزرگ را به جان می‌خرند و تا حد از پا درآمدن و سرمازدگی تلاش می‌کنند. در این مرحله به دنبال کمک رفتن اشتباه است. توجه داشته باشید که نیم ساعت اول چقدر حیاتی است. حتی اگر نجات‌دهنده تنها باشد نیز اولین اقدام او باید تجسس باشد.

به محض اینکه برف حالت تثبیت شده به خود گرفت، عملیات تجسس در منطقه باید شروع شود. تجسس باید در آخرین نقطه‌ای که شخص دیده شده است و در پایان آن نقطه و در طول شیب صورت گیرد.

نقاطی که وسایلی از شخص بهمن زده وجود دارد را علامت‌گذاری کنید. این وسایل ممکن است سرنخ‌هایی به شما بدهند که چه نقطه‌ای را جستجو کنید. اگر شخص متصل به نخ بهمن بود به دنبال نخ وی بگردید. سطح برف مهمترین سرنخ‌ها و علایم شخص دفن شده را ارایه می‌دهد.

جستجوی دقیق

بهمن شخص را به کدام سو برده است؟

شخص بهمن زده در حین پایین رفتن ممکن است در چه محل‌هایی فرو رفته باشد؟

افراد بهمن زده معمولاً در نزدیکی جایی که برای آخرین بار دیده شده‌اند یا در بالای شیب و یا در کنار صخره یا درخت یافت می‌شوند. نجات دهندگان باید با میله‌های بهمن یا باتون‌های اسکی که گُل آن برداشته شده است و یا تخته اسکی، در محتمل‌ترین نقاط به جستجو بپردازند. مزیت خوبی که میله‌های بهمن دارند این است که به اندازه دو برابر میله‌های دست‌ساز در برف فرو می‌روند.

اگر میل زدن سریع چندان کارساز نیست، یک شیوه جستجوی سیستماتیکی را شروع کنید. حتی دو یا سه نفر امدادگر می‌توانند به طور سیستماتیک و سریع مناطق مهم را جستجو کنند.

مناطق مهم جستجو

• نقاطی که برف انباشته شده
• نقاط عمیق‌تر
• نقاط معروف به تاقچه‌های روی شیب که قبل از ادامه یافتن به طرف پایین صاف هستند
• زیر شیب آن نقاطی که وسایلی از قربانی بهمن پیدا شده است

شیوه تجسس با میله زمانی به بهترین شکل می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد که افراد به بالای شیب در خطی که بهمن شخص را به پایین برده است بروند. جستجوگران باید در کنار هم بازو به بازو باشند و حرکات خود را با ریتم و نظم میله فروکردن، قدم، میله فروکردن، قدم انجام دهند.

اگر تعداد جستجوگرها کم باشد آنها می‌توانند به فاصله دست‌های باز از یکدیگر بایستند و ریتم آنها عبارت خواهد بود: میله در سمت چپ، میله در سمت راست، قدم به جلو و تکرار. زمانی که میله امدادگران به سنگی سخت یا درختی یخ زده برخورد کند، آنها سختی آن را احساس می‌کنند.

زمانی که میله به شخص بهمن زده می‌رسد، مقاومت در مقابل میله نرم و کمتر است. اگر به شخص برخورد کرد، میله را همان جا بگذارید و تا جایی که امکان دارد سریعاً به حفر کردن محل بپردازید. این شیوه میله زدن را بعضی وقت‌ها جستجوی سریع غیر دقیق می‌نامند که گاهی منجر به پیدا شدن و نجات شخص بهمن زده می‌شود. اما در مقابل شیوه خیلی سیستماتیک و دقیق تحقیق جهت پیدا کردن مصدوم هم وجود دارد.

گیرنده – فرستنده الکترونیکی

شخص بهمن زده اگر حامل فرستنده بود سایر اشخاص دیگر باید دستگاه خود را روی گیرنده با قابلیت حداکثر توان بگذارند. استفاده از فرستنده / گیرنده‌های نجات مستلزم تمرین است. اما اصول آن را می‌توان در اینجا شرح داد. جستجو با یک دستگاه گیرنده / فرستنده دارای دو مرحله است: تجسس سریع برای پیدا کردن یک علامت ارسالی و تجسس دقیق‌تر برای پیدا کردن محل و نجات شخص بهمن زده.

تجسس سریع، برای عملیات نجات می‌تواند در سطح گسترده انجام شود و افراد پخش شوند. ۹ تا ۱۲ متر دورتر از بالاترین نقطه می‌توان در طول یک خط حرکت کرد. هرکسی پس از چند قدم باید صبر و به دستگاه خود گوش فرا دهد. گوش کردن به علامت‌های دستگاه در حین راه رفتن هنگامی که برف در زیر پاها صدا می‌کند، دشوار است.

دستگاه گیرنده زمانی که از دستگاه فرستنده شخص دفن شده، علامت دریافت کند شروع به دادن علامت مخصوصی به صورت صدای بیب می‌کند. زمانی که آنتن گیرنده / فرستنده به طرف محل دفن شدن شخص قرار گیرد، صدای آن بیشتر خواهد شد.

متاسفانه این عمل به ما نمی‌گوید که شخص بهمن زده در کجا دفن شده است. زمانی که علامت مخصوص دریافت شد، دستگاه را به سمت و سوی نقطه‌ای که بیشترین صدا از آنجا می‌آید، بگیرید. این عمل را می‌توانید با چرخاندن دایره‌وار دستگاه و بالا و پایین ۹۰ درجه‌ای آن انجام دهید.

برای جستجو باید دستگاه را در مسیری مستقیم و در فضا حرکت دهید. اگر گروه بزرگی در حال کاوش است، بهتر است یک یا دو نفر عملیات تجسس را دقیق‌تر ادامه دهند. افراد بیشتر ممکن است در مسیر راه امواج قرار گیرند و یا باعث انحراف مسیر شوند و باید دور از مسیر قرار داده شوند.

جستجوی دقیق‌تر در همان مسیر مستقیم و در حالیکه دستگاه روی حداکثر قدرت گیرندگی است ادامه پیدا می‌کند. هرچه صدای دریافتی بیشتر می‌شود، پیچ صدا را پایین‌تر بیاورید تا صدای گیرنده به زحمت شنیده شود و آنگاه به راه رفتن خود ادامه دهید.

در جایی که صدا محو و تقریبا از بین می‌رود یک علامت روی برف بگذارید و ۱۸۰ درجه چرخش کنید و برگردید و در طول همان مسیر و در حالی که دستگاه را در جهت مسیر گرفته‌اید، حرکت کنید. در جایی که امواج در حال محو شدن هستند، دومین علامت را روی برف بگذارید. حالا نقطه وسط بین این دو نقطه علامت‌گذاری شده باید تعیین شود.

در نقطه وسط، دستگاه را روی پیچ صدای حداکثر خود قرار دهید. در اینجا هم دستگاه باید مجدداً تا زمانی که حداکثر صدا دریافت می‌شود، جهت‌یابی کند. سپس پیچ صدا باید کم شود تا صدای دریافتی مجدداً به زحمت شنیده شود. از همان نقطه و عمود بر مسیر قبلی حرکت خود را ادامه می‌دهیم تا جایی که صدا بیشتر شود.

یک بار دیگر پیچ صدا را باید پایین آورید تا جایی که صدا کم و به زحمت شنیده شود. این نقطه هم باید علامت‌گذاری شود. یک چرخش دیگر ۱۸۰ درجه‌ای و حرکت در جهت خط مسیر دوم تا جایی که مجدداً صدا به زحمت شنیده، این نقطه هم علامت‌گذاری می‌شود. اکنون نیمه مسیر دوم نزدیکترین نقطه به شخص بهمن زده است.

اگر از دستگاه برای جهت‌یابی به شیوه‌ای که تذکر داده شد برای سومین بار نیز استفاده و عمل نماییم تا صدای آن قوی شود و سپس برگردیم تا صدای بیب آن در نقطه فرد دفن شده بیشتر شود، نقطه دفن شدن شخص را با دقت بیشتری شناسایی کرده‌ایم.

قبل از اینکه شروع به حفاری کنید اگر از میله‌های جستجو استفاده کنید ممکن است که در کندن منطقه سبب صرفه‌جویی در وقت شود. چنانچه میله جستجو ندارید سریعاً شروع به کندن و حفاری کنید.

تقاضای کمک از دیگران

بعضی مواقع ممکن است که تصمیم به درخواست کمک بیشتر بگیرید. هجوم افراد دیگر که از نزدیک‌ترین مناطق مسکونی به محل حادثه وقوع بهمن خواهند آمد تا به شما کمک کنند نباید به شکل بی‌برنامه باشد. این امر هم باید به شکل تقاضای سازمان یافته صورت گیرد. یک تقاضای عجولانه و سرآسیمه جهت کمک، معمولاً زیاد به نفع شخص دفن شده نیست.

بهترین شیوه درخواست کمک به شکل کتبی و رسمی است. این کار دریافت اطلاعات غلط از جانب گروه نجات را به حداقل می‌رساند. جهت رعایت امور ایمنی برای درخواست کمک، بهتر است که دو یا سه نفر را با هم به دنبال کمک بفرستیم.

نکات مهمی که گروه نجات باید بدانند:

• دقیقا کی و کجا بهمن آمده است؟ بهتر است که آن نقطه روی نقشه مشخص شود.
• شکل جغرافیایی محل دقیقا چگونه است؟ به این وسیله آنها می‌توانند، ایده‌های بهتری در مورد استفاده از هلیکوپتر، اسنوموبیل یا وسایل دیگر داشته باشند.
• دقیقاً چه حادثه‌ای و برای چند نفر اتفاق افتاده است؟
• چقدر طول می‌کشد تا به نقطه حادثه برسند؟
• اوضاع در محل حادثه و در مسیرهای منتهی به آنجا چگونه است؟
• چند نفر در محل حادثه هستند و کمک آنها چگونه است؟ (آیا دارای تجربه هستند؟ آیا وسایلی با خود دارند؟)
• اگر شخص بهمن زده از زیر برف بیرون آورده شده، حالش چطور است؟
• و هر مسئله دیگری در این رابطه …

کسانی که به دنبال آوردن کمک می‌روند باید راه‌ها و مسیرها را به خوبی بشناسند و جهت ایمن طی کردن مسیر، مجهز باشند. زمانی که پیام خود را به گروه نجات رساندند باید در جوار و نزدیک آنها باشند تا تیم نجات را به منطقه هدایت کنند. در عین حال باید در صورت امکان، تجسس توسط گروهی که در محل باقی مانده کماکان ادامه پیدا کند. افرادی که در محل هستند شانس پیدا کردن شخص مصدوم را دارند.

نجات شخص بهمن زده توسط تیم سازمان یافته امداد و نجات

اگر به درخواست کمک شما جواب مثبت داده شد، یعنی که تیم نجاتی به منطقه خواهد آمد. در این صورت جواب شما باید دارای چند عامل باشد. اول اینکه جواب خیلی سریع باشد. باید تعداد افراد نجات به اندازه کافی باشند، آنها باید بدانند که چه کار می‌خواهند بکنند، وسایل و تجهیزات مناسب برای خود داشته باشند و شاید از همه مهم‌تر دارای یک سرپرست لایق باشند.

این علایم نشان‌دهنده این نکته هستند که تیم نجات از مدت‌ها قبل از حادثه آمادگی کمک را داشته است. تیم نجات موفق دارای تجربه خوب، تجهیزات کافی و آماده و … در چند کلمه آنها همه خوب سازمان یافته‌اند. دانستن اصول اولیه‌ای که یک تیم خوب سازمان یافته انجام خواهد داد، شاید خالی از فایده نباشد، چرا که شاید شما هم به نوعی درگیر فعالیت آن شوید.

توجه داشته باشید که در طول مدتی که تیم نجات در راه است، شانس زنده پیدا کردن شخص دفن شده هم شدیدا کاهش می‌یابد. کار تیم سازمان یافته تجسس و نجات، می‌تواند دو یا سه مرحله داشته باشد. این بستگی به طول مدت زمان عملیات دارد. تجسس خود شما هم چه با کمک و چه بدون کمک تیم نجات باشد باید بر مبنای این مراحل صورت گیرد.

مرحله اول

از آنجایی که یافتن سریع منطقه شخص دفن شده، مهمترین فاکتور در نجات یا مرگ شخص است، یک تیم برای این کار ارسال می‌شود. این افراد با حداقل تجهیزات و سریع حرکت می‌کنند و تعدادشان هم زیاد نیست و کار آنها پیدا کردن سریع جای مصدوم است. آنها تقریبا می‌خواهند همان کاری را انجام دهند که خوشبختانه شما تا به حال انجام داده‌اید.

یعنی علامت‌گذاری آخرین نقطه‌ای که شخص دیده شده است. همان کنترل سطح برف جهت پیدا کردن سرنخ‌ها و میله زدن در نقاط مختلف. آنها یک میله زدن شانسی و غیر دقیق در نقاط مختلف انجام خواهند داد. آمار می‌گوید که این شیوه حتی اگر نقطه‌ای چندبار مورد میله زدن قرار بگیرد، شانس بیشتری جهت پیدا کردن محل تشخیص دارد تا میله زدن دقیق و سیستماتیک.

اگر امکان داشته باشد، یک سگ آموزش یافته ویژه مناطق بهمن به محل آورده خواهد شد. یک سگ زنده یاب با قدرت بویایی خود می‌تواند هشت برابر یک تیم بیست نفره کار کند. اگر مصدوم در عمق حدود ۲ متر یا کمتر برف قرار داشته باشد به ندرت یک سگ اشتباه می‌کند و حتی اتفاق افتاده است که سگ‌ها شخص را در زیر ۵/ ۴ متر برف نیز تشخیص داده‌اند.

زمانی که شخص بهمن زده در زیر برف فوت می‌کند و یا بدنش پس از یک ساعت سرد می‌شود، تجسس سگ‌ها با اشکال مواجه می‌شود. برای اینکه کار تجسس منطقه به وسیله سگ راحت‌تر صورت بگیرید، منطقه را از وسایل غیرضروری مثل وسایل، لباس‌ها، دخانیات، ادرار، باقیمانده غذا و چیزهای مشابه پاکسازی کنید.

مرحله دوم

در این مرحله از نجات شخص بهمن زده اکثر امدادگران به منطقه رسیده‌اند. گروه نجات تجهیزات بیشتری را به منطقه آورده است که شامل وسایل پیشرفته پزشکی، غذا، پناهگاه موقت، سورتمه و یا وسایل حمل و نقل دیگری جهت حمل مصدوم می‌باشند. اگر سرپرستی تجسس فکر می‌کند که شانس زنده ماندن مصدوم کماکان وجود دارد، می‌تواند عده بیشتری را جهت تجسس غیر دقیق در منطقه بگمارد.

زمانی که تجسس مرحله اول به اتمام رسید، تجسس دقیق می‌تواند شروع شود. تجسس دقیق تقریباً تضمینی بر پیدا کردن شخص مصدوم است. اگر مصدوم در زیر برف عمیقی دفن شده باشد که میله‌های تجسس به او نرسند، کار تجسس دقیق بی‌اثر خواهد بود و به نتیجه‌ای نمی‌رسد.

در تجسس دقیق برای نجات شخص بهمن زده افراد پهلو به پهلوی یکدیگر می‌ایستند و فقط جلوی پای خود را با میله جستجو می‌کنند، یعنی نقطه بین انگشتان شست و جلوی هر پا، بعد خط جستجوکنندگان یک قدم کوتاه‌تر به جلو بر می‌دارد، تقریباً ۳۰ سانتیمتر و دوباره عمل میله زدن را تکرار می‌کند.

هر قدم جلو رفتن را رهبر گروه دستور می‌دهد و به این وسیله کل تیم در یک هماهنگی به سر خواهد برد. برای یک تیم بیست نفره تقریباً چهار ساعت طول می‌کشد تا یک منطقه ۹×۹ متر را جستجوی دقیق نمایند.

بعضی مواقع از هلیکوپتر در عملیات نجات شخص بهمن زده استفاده می‌شود. لازمه استفاده از هلیکوپتر هوای نسبتاً صاف و آرام و عاری از باد است. همچنین هلیکوپتر احتیاج به منطقه‌ای نسبتاً صاف و ترجیحاً در نقطه‌ای بلند دارد. معمولاً هلیکوپتر احتیاج به فضای اضافی جهت نشست و برخاست دارد.

اگر برف سطح زمین سفت نباشد، خلبان جهت فرود تمایل به کوبیده شدن برف دارد. در غیر این صورت پره‌های هلیکوپتر با وزش باد خود باعث بلند شدن پودرهای برف از سطح زمین می‌شود که این عمل می‌تواند باعث محدود شدن دید خلبان گردد.

منطقه فرود باید به وسیله چیزی علامت‌گذاری شود، چیزی که دارای رنگ روشن و واضح باشد و آنقدر سنگین باشد که بر اثر باد هلیکوپتر از جای خود جدا نشود. هر چیز دیگری که ممکن است به وسیله باد ناشی از هلیکوپتر به هوا بلند شود، باید از منطقه دور شود. اگر در منطقه باد می‌وزد، باید یک نفر پشت به باد و دست‌هایش رو به جلو در نقطه‌ای که برای خلبان قابل رویت باشد، در حال نشان دادن مسیر بایستد.

هلیکوپترها وسیله خطرناکی در نجات هستند. همیشه جایی بایستید که خلبان شما را ببیند. هیچگاه تا قبل از اینکه خلبان به شما علامت نداده است به طرف آن حرکت نکنید و هرگز از قسمت عقب هلیکوپتر، یعنی جایی که پره انتهایی آن بدون آنکه دیده شود سریعاً در حال چرخیدن است به آن نزدیک نشوید. وقتی که به هلیکوپتر نزدیک و یا آن را ترک می‌کنید، سعی کنید که خودتان را خم کنید و وسایل خود را هم پایین بگیرید.

خلاصه نکات ایمنی نجات شخص بهمن زده

اگر برف به طرف پایین شروع به سر خوردن کرد، به طرفین بهمن حرکت کنید. اگر بهمن به شما رسید، سعی کنید که همه وسایل را از خود جدا کنید و روی بهمن شنا کنید. تمام تلاش خود را به کار بگیرید تا روی بهمن قرار گیرید. اگر در حال دفن شدن در زیر بهمن هستید، سریعاً محلی را جهت تنفس خود در جلوی دهان و قفسه سینه خود ایجاد کنید. سعی کنید یک دست خود را به سمت بهمن فشار بدهید تا بتوانید از سطح برف بیرون بماند و آرامش خودتان را حفظ کنید.

اگر کسی از همراهان شما در زیر بهمن دفن شده است، عجله نکنید و برای آوردن کمک به هیچ جایی نروید. آخرین نقطه دیده شدن او را علامت‌گذاری کنید. سریعاً به دنبال علامات و سرنخ‌هایی در سطح برف باشید. نقاطی را که احتمال می‌دهید، با میله زنی جستجو کنید. اگر دارای دستگاه فرستنده / گیرنده هستید، آن را روی گیرنده بگذارید و به دنبال علامت‌های دستگاه شخص دفن شده باشید.

اگر تصمیم به درخواست کمک نموده‌اید، سعی کنید که حداقل دو نفر را برای درخواست کمک خود گسیل کنید و خودتان به جستجو ادامه دهید. در صورت احتیاج به کمک، آماده یاری به تیم نجات باشید.

منبع: کتاب بهمن شناسی و ایمنی در برابر بهمن‌ نویسنده: باک تیلتون مترجم: رحیم دانایی گردآوری و تهیه: حامد اسپرهم