کوه تا کوه
چنانکه می دانید در تعریف کوه گفته شده که کوه هر بر آمدگی کلان و مرتفعی است از سطح زمین از خاک باشد یاسنک و به اعتباری به فراخور حال بند و پشته و جبل و کتل و کوهه و گردنه و کوهستان هم نامیده میشود.در این میان از بهره برداری های ادبی در بیان شکوه و فراوانی و توان جمعیتی از استعاره ی کوه تا کوه استفاده شده است . فردوسی بزرگ در شاهنامه آورده است :
زبس کان سپه کوه تا کوه شد ز انبوه او کوه استوه شد
کوه با آن همه شکوه و جلال که مظهر استقامت و پایداری است در برابر لشکریان بیشمار و شکوه و جلال و عظمت جمعیتی مصمم و عازم پیکار و فداکاری ،درمانده و استوه شده است. این چه عزم راسخی است که چنین قدرت و پایندگی دارد که کوه را در عین نستوهی به ستوه آورد. آیا واقعاً فردوسی بزرگ فقط انبوهی لشکریان را مایه ی درماندگی کوه دیده است یا به همراه آن انبوهی وحدت و یکپارچگی و عزم راسخ و توان دشمن شکنی آن را مایه ی شکوه و جلال و غلبه آن بر نستوهی کوه در نظر آورده است.
گاه باشد که کوه از هیبت و شکوه شخصیتی تنها بستوه آید . چرا که امکان تفرقه در انبوهی جمعیت روا تر از نفوذ در عزم راسخ رهبری مقتدر یا رزمنده ای سلحشور است. نستوهی کوه در برابر طوفانها و تند بادها و خم نشدن قامت و پیکرش در حوادث روزگار است که ضرب المثل شده است و انسانی که در اثر معرفت و آگاهی و ایمان راسخ به قول ثابت در حیات دنیا رسیده باشد قطعا از کوه نستوه تر است.
پس ای جوانمرد کوه نورد عاشق طبیعت ایران در کنار عزم راسخت تا صعود به قله کوه ، عزمی برای صعود به قله معرفت و انسانیت و ایمان و قول ثابت در حیات دنیا داشته باش و از قافله صعود کنندگان که لاجرم در سرشان شوق پرواز از بلند ترین نقطه ارتفاع تا خدا دارند جا نمانی. قطعه زیر را داغ و تازه تقدیم به عاشقان طبیعت ایران می نمایم.
کوه در زیر پای تو استوه
ای جوانمرد، مرد کوه نورد
در دلت بار معرفت داری
در تنت کجا در آید درد
در سرت قله ، پای سکوئیست
راه از آن میتوان هویدا کرد
عزم پرواز آنچنان داری
نزد تو کوه سر فرود آورد
صخره ها زیر گامهایت نرم
خارها پیش پای هایت ورد
کوله پشتی چو باز بگشائی
میشود روی مهربانی زرد
عاشقی زان سبب نرنجانی
دل محبوبه ی طبیعت فرد
از زمین تاخداست قامت تو
گاه پیکارنفس و روز نبرد.
یاقوت ۲۹/۴/۱۴۰۱